De Fontein op het Stadsplein

Midden op het plein, vlak bij de vele winkels en restaurantjes, staat de grote trots van Kaisou, de fontein. Een prachtig bouwwerk, dat al eeuwen oud blijkt te zijn. De fontein is een echte aandachtstrekker, waardoor het plein overdag ook graag bezocht word.
Dit komt voornamelijk door de prachtige beelden die erop staan. Alles van die beelden, is symbolisch en staat ergens voor.
In het midden staat een prachtige vrouw, met een lange jurk aan en een zeis aan een touw op haar rug gebonden. De zeis staat voor de dood en de lange jurk, staat voor het leven. Haar armen zijn uitgestrekt en haar handen zijn open gevouwen, als een kommetje. Dat staat voor geluk dat ze je wilt geven, maar wat je zelf moet vinden voordat je het kan krijgen. De tranen die je alleen van dichtbij op haar gezicht kan zien, staan voor de slechtere tijden in het leven. Maar de glimlach staat weer voor de goede tijden in het leven.
Om deze vrouw heen, zijn 3 engelen, die om haar heen lijken te zweven. De engelen symboliseren bescherming.

Personen: Niet meer dan 4!

Nariko luisterde stil en zwijgzaam naar het zachte gekletter van het koele water. De avond was helder en de sterren waren zelfs in de stad te zien. De maan was net niet vol en begon aan de cyclus van de maanloze nacht. In één woord, schitterend.
Nariko kwam hier wel vaker in de avond. Het kletterende water werkte altijd kalmerend op haar. Het kon ervoor zorgen dat haar agressie, net als het water weg stroomde.
Wonderbaarlijk eigenlijk, dat de fontein ongeschonden was na de aanval. Maar natuurlijk was Nariko daar dankbaar voor. Dit was één van de weinige plekken waar ze tot rust kon komen, alleen kon zijn. Waar ze geen angst of zorgen had. Dit was echt gewoon haar plekkie.
Het maakte Kaisou bijna de moeite waard om te wonen. Bijna…

Christopher keek vanaf een afstandje naar de fontein. Hij was hier al een tijdje niet geweest, terwijl hij hier vroeger echt elke dag kwam. Dit vond hij het mooiste aan de stad, samen met het park. Hij liep langzaam naar de rand van de fontein, en op zijn weg zag hij nog iemand staan. Hij leunde op de rand van de fontein, en bekeek vanuit zijn ooghoeken het meisje. Ze had een, gebroken glinstering in haar ogen. Christopher glimlachte even snel, en keek toen weer naar het water dat ongestoord doorstroomde. Als je hier komt krijg je het idee dat er helemaal geen oorlog is, maar zodra je gedachten op gang komen word die gedachte al snel weer doorboord. Niets zou ooit meer zijn als vroeger, in Keitou..

( even gauw een laatste post van mij Linda >D )

Nariko draaide haar hoofd om naar de jonge die net kwam aanlopen. Hij had iets vreemds, iets waarvan ze niet wist of ze het moest vertrouwen, of juist moest wantrouwen. Even snoof ze, waarna ze hem met een giftige blik aankeek.
'Weerwolf...' zei ze monotoon en legde haar hand op haar wapen, maar trok hem nog niet. Was het iets goeds of iets slechts dat hij hier was? Was hij een weerwolf die afkomstig was van Kaisou? De mogelijkheid was er wel, maar hij was wel enorm klein. En zeker na die aanval leek het haar nogal sterk.

Christopher's indruk van het meisje was totaal veranderd, toen ze hem 'weerwolf' noemde. Hij keek haar even vragend aan. Waarom had ze het meteen door? Dat overkwam hem bijna nooit meer. Hij keek haar een tijdje aan, en ging toen wat dichter bij haar staan. 'Waarom noem je me zo?' vroeg hij op een zachte toon. Hij keek even schichtig om zich heen. Eigenlijk moest hij weglopen, maar hij kon het zich niet veroorloven dat iemand hem nu zou verraden.

Nariko wees naar haar ogen en ging met haar vingertop langs de randen. 'Kan ik zien aan de lijnen van de ogen, je hebt meer wolven ogen dan mensen ogen. En je ruikt naar beest,' zei ze en snoof nogmaals.
Daarna draaide ze zich weer terug naar haar eerdere positie en ging op de rand van de fontein zitten, waarna ze haar vingertoppen in het water stak. Als het een gevaarlijke weerwolf was, had hij haar wel aangevallen toch? Bovendien kwam hij niet agressief over, laat staan er gevaarlijk.

Christopher legde zijn vinger even onder zijn oog. 'Ja, je hebt wel gelijk. Alleen, er zijn maar weinig mensen die het opvallen,' hij zuchtte even. Nu kon hij net zo goed aan iedereen zijn ware aard laten zien. Hij bekeek het meisje eventjes. 'Ik neem aan dat jij hier ook niet vandaan komt?' vroeg hij. Ze zag er anders uit, en ze wist dat hij een weerwolf was door slechts een keer naar hem te kijken. Zij moest wel van Keitou komen.

Nariko keek even geschrokken op, voor ongeveer één seconden, daarna werd haar blik weer neutraal. 'Ik ben een mens, hoezo zou ik van Keitou komen?' probeerde ze zo kalm mogelijk uit te brengen, maar je kon een lichte zenuw trek in haar stem horen.
Vreemd, normaal gesproken was ze altijd kalm en rustig, maar nu iemand haar geheim misschien ontdekt had, begonnen de zenuwen voor het eerst weer sinds jaren los te branden.
Wat als hij het zou vertellen? Dan was echt alles waar ze voor bezig geweest was verloren. En ze zou ook zeker niet zo licht gestraft worden.

Christopher grinnikte even om haar plots ietwat zenuwachtige reactie, en keek haar aan. 'Je zag dat ik een weerwolf was, door maar even te kijken. Dat is echt iets voor iemand uit Keitou. Zolang jij niets zegt zeg ik ook niks,' zei hij eerlijk. Hij had geen zin om iemand in de problemen te brengen, vooral niet zichzelf. Hij was hier nou al jaren zonder ál teveel problemen te krijgen, ookal moest hij de soms nog vluchten, het was rustiger geworden dan toen hij nog in Keitou was. Hij zou een moord doen om terug te kunnen gaan.

Theresa liep met kleine passen het plein op en keek naar de zeis bij de vrouw op haar rug "Pft...klein ding..." haar eigen zeis was gemaakt van magisch goud en hing op haar rug als een kleine soort ketting ze ging dat enorme ding niet de hele dag dragen als het zo groot was als waneer ze hem activeerde.
In haar ooghoeken zag ze twee mensen staan die ze van haar leven nog nooit gezien had en ze zuchten, waar was die idioot van een broer.

Nariko keek even met een vluchtige blik naar de persoon die aan kwam lopen en richtte haar blik toen weer op de jonge. Ze knikte alleen maar en liet verder geen woord meer los over het onderwerp. Ze had er al problemen mee dat één persoon het wist, dus laat staan een tweede.
Maar, dit was nog niet zo een groot probleem, aangezien hij zelf ook uit Keitou kwam in het geheim. Hij zou het niet vertellen en zo wel, zou ze wel wat meer doen dan alleen zijn geheim verklappen. Misschien een paar botten breken en een paar littekens hier en daar veroorzaken. Op zen minst!

Christopher grinnikte even. Het meisje maakte zich teveel zorgen, hij was niet het type om mensen te verraden. Even zuchtte hij en keek om zich heen. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest zeggen tegen haar, of waar hij überhaupt heen moest gaan. Eigenlijk verveelde hij zich heel erg, en het viel hem op dat hij de laatste tijd heel veel mensen uit Keitou tegen het lijf liep. Het was té toevallig.

Aan de andere kant van de fontijn zat Momiku geknielt neer en liet ze haar vingers door het water glijden. Ze keek toe hoe haar vingers iedere keer weer golfjes achterliet en geraakte er door gefacineert.