Het rozentuintje

Ook al is er niet veel natuur in Kaisou, het rozen tuintje is door de mensen zelf gezaaid. Voor al de oudere mensen die behoefte hebben aan meer dan alleen technologie.
Het is absoluut niet groot en haast niemand kent het. Het is ook erg afgelegen, bijna buiten Kaisou.

Toegang: Niet meer dan 3

Sumiko wist dat er meer natuur was dan alleen het park. Ze rook de geur van rozen sterk en haar pas versnelde iets. Haar camera bungelde om haar nek terwijl haar gympen het gras plat stampte.
Ze sprong even omhoog en zag de rode kleur voor haar ogen voorbij gaan. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht en rustig liep ze het veld in. Haar ogen werden iets groter toen ze de kleuren zag,
Ook al was het enkel en alleen de kleur rood, het was prachtig. Ze keek haar ogen uit en voorzichtig liep ze langs de zelf gemaakte paden. Iets verderop zag ze een klein prieeltje staan, met een bankje waar ze op ging zitten.
Eigenlijk was dit niets voor haar. Maar toch was dit haar. Sumiko kon in alles pracht zien, behalve in mensen en wezens. Ze hield van de natuur, ze hield van deze roze.

Kayto had haar gevolgd, niet wetend waar ze eigenlijk naar toe ging. Hij wist eigenlijk niet eens waarom hij haar volgden. Misschien was hij bezorgd, snel drukte hij die gedachte weg. Hij wist niet eens wat het woord betekende.
Toch bleef hij haar volgen, en net zoals bij Sumiko stonden zijn ogen enorm toen hij overdonderd werd door de bloed rode kleur van honderden roze. Hij keek even om zich heen, ook al leek dit stukje grond helemaal niet groot, hij had het gevoel alsof hij in een totaal andere wereld was beland vol met rozen. En hij vond het op een vage eigen zinnige manier ook nog best mooi.
Kayto volgde met zijn blik Sumiko die was gaan zitten op het bankje.
Hij zag alleen haar rug, en zij wist niet eens dat hij hier was. Zachtjes, zonder enkel geluid te maken liep hij richtig haar.

Sumiko hoorde de kleine zuchtjes die zijn schoenen maakte steeds als ze bijna de grond raakte. Ze wist al wie het was, dat soort dingen rook ze gewoon. Toch draaide ze zich niet om en bleef ze voor zich kijken.
Even sloot ze haar ogen, en nam alle geuren op. De rozen roken heerlijk. Alsof ze pas weer besproeit waren. Sumiko kon zelfs de kleine aflopende druppels horen die van de blaadjes af vielen.
Toen haar gedachte weer naar Kayto over ging, hoorde ze hoe dichtbij hij al was gekomen.

Momiku zat gehurkt ergens verborgen achter rozen. Ze kwam hier wel vaker op zoek naar de perfeckte roos maar ze leek hem hier nooit te vinden. Ze wist wel dat zo'n roos mogelijk niet bestond maar het was geen verloren moeite om er naar te zoeken. Dat was wat ooit iemand had verteld teminste. Regelmatig prikte ze zich aan de doorens maar besefte het pas wanneer ze het bloed op haar kleren zag druppen of gewoon op haar vingers zag kleven.

Kayto liep het trappetje op dat leidde naar het bankje waar Sumiko op zat. Hij dacht nog steeds dat ze niet wist dat hij er was. Hij bleef bij de en a laatste tree staan en keek wat moeilijk naar haar.
Sumiko was de enige persoon waar hij echt om gaf. Die hij alles toe vertrouwde. Snel drukte hij zijn sentimentele gedachte aan de kant en liep verder waarna hij naast haar op het bankje ging zitten. Toen pas besefte hij dat ze waarschijnlijk al die tijd al wist dat hij er was. 'Sumiko..', mompelde hij was afwezig, nog altijd kijkend naar de rozen.