Huize Thornton

Robyn snikte en sloot haar ogen. Ze voelde hoe tranen langs haar wangen rolden. 'I..Ik snap het niet..' huilde ze zacht. 'Ik dacht.. Dat ik anders was.. voor hem.. Ik dacht dat hij evenveel van mij hield als ik van hem..' Toen ze dat zei begon ze pas echt te huilen. Hij zag haar gewoon als een hoer. Misschien had ze zich ook wel laten overhalen door hem om in een of andere bar te gaan werken. Hij was niet te weerstaan, en ze zou alles voor hem gedaan hebben. Dan kon hij haar net als die Gina afpersen. Hoeveel keer had hij zoiets al gedaan vóór haar? Robyn wou er niet aan denken.. Ze wist dat hij een player was, hoe was ze dan toch voor hem gevallen? Ze had zijn mooie woorden niet mogen geloven. 'Maar ik ben echt verliefd op hem, Jayden..' snikte ze. 'Ik kan hem toch niet zomaar vergeten..' Ze veegde even haar kaken af met de rug van haar hand, maar onmiddelijk rolden er al nieuwe tranen.

'Je hoeft hem niet te vergeten Robyn,' hij streelde haar langs haar wang, 'ik heb dit gezien, ik weet niet wat er van te voren afspeelde, misschien hadden ze al heel vaak ruzie. Ik waarschuw je alleen maar, laat je hart niet meteen breken, vraag eerst naar het werkelijke verhaal,' zijn woorden klonken wat slap. Hij had haar hart gebroken, die klootviool van een Kayto had Robyn's hart gebroken. Vroeger was zijn hart zovaak gebroken, hij wist wel een beetje hoe hij hiermee moest omgaan maar het bleef moeilijk voor hem om de juiste woorden te vinden op dit soort momenten. 'Weetje Robyn, je lijkt nu verdacht veel op mij. Nou ja.., dat gevoel wat je nu hebt, bedrogen en gebroken. Dat herken ik wel weetje,' hij streelde Robyn zacht door haar haar. 'Iedereen maakt het wel eens mee, het hoort bij je leven. Dat mensen je hart veroveren, en dan breken. Je word er alleen maar sterker van, en nee natuurlijk is het niet leuk als de harde waarheid tevoorschijn komt. Maar op een dag ga je inzien dat het zo maar moet zijn, dan doet het geen pijn meer. Dat ben je sterker,' hij voelde zich opeens de grote-broer rol op zich nemen. Wat een bizarre dag. 'Het is niet het einde van de wereld Robyn, er lopen nog genoeg andere leuke, vertrouwbare, jongens en meisjes rond op de wereld die wel van je willen houden zonder je voor te liegen. Ook al wil je dat misschien nu nog niet begrijpen. Maar verdriet hebben is niet verkeerd.., zolang het je maar niet overneemt. Want ik zie je veel liever lachen dan zo huilen hoor honey.' Hij glimlachte even als een boer met kiespijn. 'En misschien.., is het helemaal niet zo als we dachten, ligt het anders, dat tussen Kayto en Gina..'

Robyn luisterde naar Jayden, terwijl ze nog steeds snikte en huilde. Af en toe knikte ze zachtjes. Ze keek even op toen hij zei dat zijn hart ook al eens gebroken geweest was. Ze voelde zijn hand door haar haar streelde en veegde opnieuw eens over haar betraande kaak, en snikte nog een paar keer. Ze leek kalmer door zijn woorden, en na een tijdje te hebben nagedacht wou ze weer iets zeggen. 'Er zijn.. misschien, inderdaad nog wel jongens en meisjes.. die van me willen houden..' begon ze moeilijk, snikkend. 'Maar er zijn geenjongens en meisjes.. Waarvan ik wil houden..', jammerde ze luid. Opnieuw huilde ze hard en dacht weer aan Kayto. 'Ik wil Kayto, maar ik wil niet dat hij tegen me liegt! Ik wil dat hij van me houdt!' Ze kneep huilend haar ogen toe en beet op haar tanden. Ze had zoveel pijn vanbinnen, dit had ze nog nooit gevoeld. Had haar vader haar niet emotieloos kunnen maken? Dan had ze dit nu niet. Dan was ze nooit verliefd geworden op Kayto, had ze nooit zijn praatjes geloofd en had ze nu geen liefdesverdriet. 'Hij zoekt gewoon die met de dikke tieten uit, versiert ze, gaat ermee naar bed en klopt er dan nog wat geld uit!' zei ze kwaad, maar nog steeds huilend. Ze snapte het niet. Het leek zo echt, zo mooi, hun twee.

'Hé komaan! Natuurlijk wil jij wel van andere houden! Je bent nu alleen maar verdrietig om Kayto, ga nu niet dramatiseren he!' hij klonk plotseling een stuk strenger. 'Er zijn genoeg mensen in de wereld, ook al lijkt hij de "alles" op het moment, dat is hij niet, je kan mensen niet dwingen om echt van je te houden, en we hebben nog geen goed bewijs, we weten het verhaal niet. Ik beloof je, als het zo is als we denken, dan mag je huilen, maar nu nog niet. Nu moet je je er nog even doorheen slaan darling,' opeens klonk zijn stem wat zachter, 'en weetje.., ik denk dat die mensen die van jou houden, echt van je houden, dichterbij je staan dan je denkt, kijk om je heen. Die jongen is niet alles. Er zijn zoveel mensen die echt van je houden,' hij stopte met het strelen van Robyn's haar. En stelde zich wat recht, 'kom op je bent een sterke, mooie lieve meid en je gaat nu niet zo zitten te janken begrijpen?' nu leek hij een beetje op zijn moeder.., al die pep-talk op een dag.

Robyn keek een beetje geschrokken, maar nog steeds vooral ellendig naar Jayden en luisterde naar zijn preek. Misschien had hij gelijk. Ze veegde snel haar tranen af en snikte nog zacht, terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Ze knikte. Ze moest inderdaad nu nog niet huilen. Ze moest hem eerst aan de tand voelen. Al wist ze niet of ze dat zou kunnen. Ze zette zich rechter op haar bed en ging in kleermakerszit zitten, terwijl ze nog steeds naar Jayden keek. Ze keek even weg en zuchtte. Toen hij haar een sterke, mooie, lieve meid noemde, glimlachte ze zachtjes. 'Oke..' zei ze zwakjes, en keek terug naar Jayden. Ze bokste hem met een lachje tegen zijn schouder, en glimlachte toen verlegen. 'Dankje, Jayden..' zei ze gemeend.
Ze kroop van het bed af en liep naar haar bureau, waar ze nog drie koekjes had liggen. Ze nam ze op en liep terug naar haar bed. Ze nam een hap en bood ook een koekje aan aan Jayden.