De Ontvoering - Deel 1

Keitou plant weer een aanval op Kaisou. Alleen zijn ze niet uit op de stenen maar op de bewoners. Reeds Keitou binnen is gevallen plannen ze een aantal mensen gevangen te nemen om uiteindelijk een ruil voor te stellen. Levens in ruil voor de stenen.

Personen: Het liefst zoveel mogelijk

Met speciale dank aan Tristen/Liezel

Met haar tas met spullen over haar schouder heen liep Kagami over de straten, terwijl de zon die op kwam haar volgde. Goed, nu moest ze een nieuwe slaap plaats vinden... maar waar!? Op het moment was haar huis nog volop in verbouwing en die zou zeker de komende 2 dagen nog niet klaar zijn.
Misschien was het een idee om bij Jayden te gaan slapen? Nee, hij had het te druk met zijn studie, ze zou hem alleen maar afleiden. Hij mocht op het moment haar niet boven zijn studie plaatsen. Dat wilde ze zelf ook niet.
Dus, zou ze op straat moeten gaan slapen? Dat leek op het moment toch wel de enigste mogelijkheid. Maar uit die gedachten werd ze ruw weggetrokken, bij het horen van een enorme explosie. Met een ruk draaide ze zich om en keek naar de flat, die instortte als een toren van janga. Weer een aanval? Maar Keitou viel nooit zo snel achter elkaar aan!

Geërgert liep Tristen zijn woonkamer weer in en wierp een blik naar buiten. Het gebouw nog geen straat verder van hem storte in en verdween in een reusachtig wolk van stof die steeds groter werd. Het gegil van mensen was samen met het getoeter van auto's, bussen en trams weer hoorbaar. Snel liep hij zijn kamer uit en niet veel later kwam hij weer volledig aangekleed naar buiten. Hier binnen was het niet veilig. Hij zou net zo kunnen eindigen als de mensen in dat andere gebouw.

Momiku bleef dood stil staan in het park bij het horen van een ontploffing. Mensen keken niet wetend wat te doen om zich heen en geraakte stil aan steeds meer in paniek. Angst begon zich bij iedereen te vullen. Momo daarentegen had geen besef van wat ze nu moest doen en staarde wat ongemakkelijk om zich heen. Ze hurkte zich weer neer en drukte weer de knop in zodat de wieltjes onder haar schoenen weer verschenen. Voor het geval dat ze weg zou moeten rennen.

'Mijn vader was hoogleraar aan de hogeschool van Gielionardar, dat ken je vast wel je Jayden? Die school waar jou vader net niet opkwam, omdat hij maar net 4 punten scoorde onder mijn vader? Dat weet je toch wel hé? Wat was jou vader nu ook alweer? ze stonden op het plein voor het college, in het vaste kringentje studenten, om hem heen. En zoals gewoonlijk was het die goor-lap van een Casper die sprak. Wat had hij zin om met een lange injectie naald in al die gast zijn puisten te poeren, tot het bloed en pus uit zijn lelijke opgezwollen gezicht rolde en hij smeekte om genade. 'Soldaat,' gromde Jayden grimmig. Casper begon te lachen, en al zijn volgelingen, zeg maar gerust clonen, begonnen mee te lachen. 'Soldaat, zo cliché' riep Sarah, een van die tipische Casper-clonen -met evenveel puisten alleen dan onder een dikke laag make-up. 'Ik hoop dat er een steen op die dikke kut kop van je valt!' gilde Jayden naar Sarah, opeens viel er een steen -vast en zeker van dat gebouw dat omviel- op Sarah. Het laatste wat ze nog van Sarah hoorden was een langerekte zucht. Daarna nog het kraken van het botten. Het bleef een tijdje stil, iedereen staarde ongelovig naar Jayden en daarna naar Sarah-of wat er nog van haar over was gebleven. Casper deed bang een stap naar achter en wees met een vinger naar Jayden, 'j-jij! Jij hebt Sarah vermoord!' Jayden wou bijna gaan ontkennen tot hij een plan kreeg, hij schraapte zijn keel en zette zijn macho stem op. 'DAT KRIJG JE ERVAN ALS JE EEN SOLDAATS-ZOON UITLACHT! GHAGHAGHA-Ha..ha..,' opeens zag Jayden hoe de zon verduisterd werd door een enorm blok dat regelrecht op hem afstoormde. 'MAMAAHH!!' gillend liep Jayden het plein af, de straten door. Wat was er aan de hand? Een aanval? Alweer?! Op dat moment voelde hoe hij tegen iemand aan knalde, iemand met een nogal grote zachte boezem dus pijn deed het niet. Wel toen hij op de grond knalde, hij staarde naar de gene voorzich maar werd verblind door het daglicht. Pas toen hij zijn hand voor zijn ogen kon houden kon hij haar duidelijk zien. 'KAGAMI!' riep hij zowat jankend, en klamde zichzelf aan Kagami's been vast. 'IK HEB SARAH VERMOORD! EN NU STORT DE HELE STAD IN!!' er rolde tranen over zijn wangen en hij leek nu meer op een grote baby-niet dat hij daar normaal niet op leek-, meer dan ooit.

'What the..?!' Robyn keek geschrokken op en liet de donut die ze zonet gekocht had uit haar handen vallen. Ze draaide zich om en zag nog net het laatste stuk van het gebouw de grond op storten. De grond trilde onder haar voeten. Met grote ogen zag ze mensen in de andere richting rennen, gillend, totaal in paniek. Robyn begon te rennen, richting de ontploffing. Misschien kon ze iets doen. Ze baande zich een weg tussen de massa, en zag puin en rotsblokken vallen. Haar oog viel op Kagami en Jayden. 'Hee!' Riep ze opgelucht. 'Kagami! Jayden!' riep ze luid terwijl ze met haar arm zwaaide. Ze was nog enkele meters van hen verwijderd en zwaaide nog steeds blij, tot plots.. WHAM! Robyn's voet bleef haken achter een rotsblok en ging plat op haar gezicht tegen de grond.

Kagami keek op en tilde haar been met een opgetrokken wenkbrauw een stukje op. Jayden... ze had het kunnen weten. Hij deed het wel vaker als hij bang was. Elke week dus eigenlijk wel.
'Vermoord? Jij! Vind je het erg als ik het niet geloof?' zei ze en keek hem nogal argwanend aan. Maar nog geen 5 seconden later liet ze haar blik afgleiden naar Robyn die op een nogal pijnlijke en gênante manier op haar gezicht ging. Zo snel mogelijk ging ze naar haar toe, maar erg snel was dat niet, aangezien Jayden nog altijd vast geplakt zat aan haar been.

Via de trappen liep hij het dak op. Daar staarde hij over de stad uit en zag hoe de soldaten van Keitou de stad terroriseerden. Het was niet gewoon dat ze zo snel achter elkaar aanvielen. Maar zolang hij niet werd lastig gevallen door die soldaten kon het hem niks schelen. Met een aanloop sprong hij van het gebouw af. Een paar meter lager haalde bij een open raam haakte hij het touw vast waardoor hij veilig op de grond kon landen.

Mensen begonnen gilent weg te rennen elk op hun eigen mannier. Mankend, gillend, huilend, kreupelend, rollend, etc.. Een grijze weerwolf met een zwarte streep die over zijn rug liep zocht zoekend naar zijn slachtoffer tussen de gillende menigte. Iemand die er gemakkelijk draagbaar uit zag. Momo keek verward om zich heen. Ze zag niet dat er een weerwolf nog geen paar meter van haar weg stond. Helemaal in de war begon ze mee te skaten met de doodsbange mensen zonder echt te weten waarom.

Jayden begon nog harder te janken, hij had ondertussen een mega snotneus gekregen. 'Geloof me! Ik zei dat er een steen op haar rotte kut kop kon vallen en toen viel er een steen op haar rotte kut kop! EN NU NEEMT HAAR GEEST WRAAK EN LAAT EEN STEEN OP IEDEREEN ZIJN KOP KNALLEN!' hij liet Kagami's been los, 'SNEL KAGAMI DOOD MIJ! VOORDAT ZIJ DE HELE STAD DOOD! DOOD ME!' Jayden begon the overspoelen met de doem gedachtens. 'OHGOSH WE ALL GONNA DIE!' gilde hij uit met een hoge drama queen stem.

Nog geen 5 seconden later dat hij op de grond stond hoorde hij zacht gegrom achter zich. Met een snok keek hij achterom en zag hoe een bruine wolf hem recht in de ogen aan keek. 'schit...' mompelde hij voordat hij op de vlucht sloeg. De straten waren bijna volledig verlaten. Alleen nog maar soldaten leken hier rond te hangen. Overal waar hij keek zag hij boselfen, weerwolven of mensen met het uniform van het Keitouiaanse(ofzo) leger.
Waar waren de andere bewoners van Keisou? Al snel kreeg hij antwoord toen iemand uit een raam werd getrapt van 5 verdiepingen hoog. Dus die schuilden binnen. Idioten... Daar was het zelfs minder veilig dan hier...

Robyn slaakte een een langgerekte en uiterst pijnlijke kreun terwijl ze zich moeizaam opduwde. Ze voelde hoe haar nek kraakte en trok een pijnlijke grimas, terwijl ze een paar keer met haar ogen knipperde. Ze had geluk dat ze gedeeltelijk uit staal bestond, anders had ze een paar maanden in de gips gelegen. Ze glimlachte nogal moeilijk naar Kagami die op haar afkwam en kreunde opnieuw zachtjes. 'Auww..' mompelde ze grommend, en greep met haar hand naar de muur niet zo ver van haar vandaan. Ze trok zich met veel gejammer op, en eenmaal toen ze rechtstond kraakte ze haar rug. Ze zuchtte en wreef beschaamd over haar hoofd. 'Man.. Afgang..' zei ze en keek naar Kagami, voor wie ze was neergeslagen. Plots zag ze Jayden aan haar been hangen en ze grinnikte even. 'Dus..' begon ze, het gênante moment van zonet proberend te vergeten. 'Wat gebeurt er hier?' vroeg ze, terwijl ze even naar de lucht keek.

Kagami gromde even naar Jayden en gaf hem met haar vuist een stoot op zijn hoofd. 'Jayden, niemand gaat dood door jou! Beheerst jezelf eens, anders ben jij straks de persoon die dood gaat!' riep ze en draaide zich dan weer naar Robyn.
'We worden aangevallen en als we niet heel snel gaan move, dan gaan we straks WEL allemaal dood,' legde ze uit, alsof ze een juf van een groep kleuters was. Op het moment moest ze niet uitleggen, maar gewoon wegrennen en een veilige plek zoeken.

Momo werd bijna meegesleurt door de angstige menigte. Ze had geen idee waar ze naar toe liepen en dat maakte haar bang. Ze wist zich een weg uit de menigte de wringen en liep door de steegjes. Ze wilde naar huis. Daar voelde zich teminste veilig. ze skate een steeg in en skate zo rap als ze kon. Even liet ze haar blik naar achter vallen maar knalde hierdoor tegen iets zacht en hobbelig aan. '?' Eenmaal ze door had dat ze tegen een boezem was aangeknalt verschoot ze zich een ongeluk en sprong een meter achteruit. Met rode wangen staarde ze naar Kagami. Vluchtig maakte ze een buiging. 'gomenasai...' fluisterde ze zacht.

Christopher liep over straat, op weg naar de supermarkt. Het was al eeuwen geleden dat hij boodschappen had gedaan, en de koelkast was dus aardig leeg. Hij liet een onwetende zucht schieten, en hoorde opeens allerlei knallen om zich heen. Een aanval van Keitou. Zijn mondhoeken krulden omhoog, dat werd tijd. Zijn soortgenoten waren eindelijk gearriveerd. Aan de ene kant zou hij zichzelf verraden als hij met ze mee ging, en aan de andere kant zou hij zich weer thuis voelen, bij de rest van de weerwolven. Hij keek met zijn roodgloeiende ogen om zich heen. Er leek helemaal niemand uit Kaisou over straat te lopen, het zag er uiterst verradelijk uit.

'ITAI!' Jayden -chibi- brulde het uit en greep naar zijn hoofd waarplotseling een enorme bult op verscheen. 'Kagami-Chann dat was toch niet nodig..,' hij liet Kagami's been los en krabbelde overeind -natuurlijk was de bult op zijn hoofd PLOTSELING weer verdwenen- 'ROBYN!! IK HEB SARAH VERMOORD EN NU NEE-' Jayden sprong met een gilletje overeind toen een brok steen opeens bijna op hem viel. 'EN NU WILT ZE WRAAK OP ME NEMEN! ZIE JE!' hij wees met een blik vol afschuw op de steen.

Robyn keek met grote ogen naar Kagami. 'Hm.' zei ze enkel, en ze knikte. Ze ging breed en stevig staan, balde haar vuisten, en als zwaarden die uit hun schede getrokken werden, gleden haar messen van tussen haar knokkels te voorschijn. De verbetenheid was van haar gezicht af te lezen. Een brokstuk dat op haar neerdaalde, sneed ze in drie grote stukken met een uithaal van haar klauwen, en zag hoe de brokken langs haar heen vielen. Ze knikte even met een glimlach naar Jayden. 'Waar zitten ze, dat ik hen aan flarden snij..' zei ze dreigend, en keek toen naar Kagami, en grijnsde zachtjes.

Kayto kwam aan gelopen, niet wetend wat er aan de hand was en wat hij hier te zoeken had. Hij had wel wat beters te doen. Rustig keek hij rond en hij stak nog maar eens een sigaret op.
Zijn hand ruste in zijn zak, en in zijn ogen stond pure verveling. Verder op zag hij Robyn staan, en een kleine grijns krulde om zijn lippen. Terwijl hij een hijs nam liep hij op haar af om te vragen wat er allemaal aan de hand was.

Theresa had de plotselinge paniek gehoord en was met een klap neergekomen op de grond nadat ze aan was komen springen, ze greep de mini zeis van haar rug en die verranderde meteen in de enorme zeis die zo'n 3x zo groot was als Theresa zelf.
Ze keek om zich heen maar kon zich niet zo goed focusen op wat er gebeurde.

Sumiko liep met vier tassen aan haar armen, die uit puilde met kleding en troep dingetjes. Ze had vandaag weer eens even flink money gespend.
Toen ze rustig op weg was naar huis zag ze dat er allemaal paniek was. Verbaast liep ze er op af en iets verderop zag ze ook Kayto staan. Met haar tassen liep ze op hem af en tikte hem op zijn schouder.
'Hee man, wat is er allemaal aan de hand', vroeg ze verbaast.

Robyn keek naar boven en ontweek enkele brokstukken, tot ze plots achter zich een stem hoorde. Ze draaide zich om naar een nogal bekende stem en zag Sumiko, en onmiddelijk ook Kayto, naast wie ze stond. Een glimlach verscheen op haar gezicht, en ze zette een stap in zijn richting, tot ze plots bruusk halt hield. Ze wou zijn naam roepen en naar hem toerennen, hem kussen en omarmen, maar dacht aan wat Jayden haar gezegd had. Hoe hij hem betrapt had toen hij BoezemGina afperste. Haar glimlach verdween en ze wou hem zo kil mogelijk aankijken, maar het verdriet was in haar ogen te lezen. Ze wou hem er niet mee confronteren, maar misschien moest ze het doen. Ze keek om naar Jayden, met bange ogen. Haar messen schoven terug in haar handen en keek nog steeds weg van Kayto.

Kagami trok met een verveelde uitdrukking op haar gezicht Jayden terug aan zijn kraag en zette hem weer naast haar neer. Maar dit keer liet ze hem niet los, anders zou hij weer de benen nemen. Nu kon ze dus fijn gaan babysitten. 'Luister naar Kagami-onee-san, blijf bij me en ga niet zomaar ergens anders naartoe! Dat kan je dood betekenen,' zei ze terwijl ze haar ogen over straat liet schieten.
Het legen was ook al aangekomen zag ze. Dit was dus serieus. Maar wat was hun doel? Hetzelfde als de vorige keer, de stenen op deze manier proberen terug te krijgen? Dat had toch totaal geen zin?

Kayto zag de blik van Robyn en zijn ogen stonden even verbaast. Hij reageerde niet op Sumiko en keek even vaag om. 'He ja, wacht even', zei hij afwezig.
Met grote passen liep hij naar Robyn en drukte zachtjes een kus op haar wang. 'Hee, wat is er allemaal aan de hand?', vroeg hij terwijl hij naar het gebouw keek dat zo juist instortte. Er viel een enorm stuk richting hen.
Snel greep hij Robyn om haar middel en trok haar mee naar achter.

Robyn probeerde hem nog steeds niet aan te kijken, en voelde hoe hij een kus op haar wang duwde. Ze keek even op, en keek hem recht aan. In zijn prachtige ogen. Ze zuchtte, en wou wat zeggen, tot ze plots voelde hoe ze om haar middel gegrepen werd en werd weggetrokken, en zag hoe het rotslbok voor hen de grond insloeg. Ze voelde hoe ze tegen Kayto aangedrukt stond, en wou het liefst van al zo blijven staan, maar dat deed ze niet. Ze wrong zich los uit zijn armen, en zette een paar stappen naar achteren. Ze keek hem moeilijk aan, en slikte. Ze mocht niet zwak lijken, ze moest kwaad zijn. Hem op zijn plaats zetten. Ze balde haar vuisten en snoof. 'Raak me nooit meer aan, vuile oplichter!' zei ze kwaad, maar de pijn sloeg door in haar stem. 'Ik weet wat je gedaan hebt, afperser!' Ze ademde onrustig terwijl ze zich afvroeg hoe hij zou reageren, en hem nog steeds aankeek.

Kayto voelde hoe ze zich los wurmde uit zijn greep en keek haar even verbaast aan. Hij voelde gewoon dat er iets niet goed was.
Toen Kayto haar verweidt hoorde slikte hij even. Had ze het gezien?
Hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Hij keek zenuwachtig om hem heen en beet op zijn lip. Hij wilde Robyn nog niet kwijt. Daarbij zou ze haar nooit gebruiken als een hoertje. Maar wat als ze het daar nou helemaal niet over had?
'Waar heb je het over?', probeerde hij zo kalm mogelijk te vragen.