De Ontvoering - Deel 1

Robyn beet op haar lip, en gaf hem kwaad een duw. 'Doe niet alsof je het niet weet!' riep ze, bijna smekend. 'Je perst mensen af! Of beter, je perst hoeren af!' Robyn haalde moeilijk adem, en slikte de brok in haar keel door. Haar ogen waren vochtig. Ze had nog nooit zo dramatisch gedaan. Alsof ze een of ander belachelijk meisje was.. Maar ze had het recht zo te doen, vertelde ze zichzelf. 'Was je dat van plan, he?! Me als hoer verkopen of whatever!' Ze ademde veel te snel, en leek wanhopig. Met betraande ogen keek ze hem aan. Hij was zo mooi, ze was smoorverliefd op hem.

Kayto gezicht stond moeilijk en hij beet zachtjes op zijn lip. Hij zette twijfelend een stap naar voren en keek even opzij. Kayto voelde hoe zwaar hij ademde. Hoe moest hij zich hier uit praten?
Hij kon moeilijk vertellen dat hij een klein handelde had, en dat die Gina niet op tijd haar geld betaalde.
Van haar laatste woorden schrok hij, dat zou hij nooit doen. Met nog altijd wat twijfelende kleine stapjes liep hij op haar af en sloeg stevig zijn armen om haar heen. 'Ik zou jou nooit, echt nooit als hoer gebruiken', fluisterde hij.

Robyn keek hem aan, wachtend op een antwoord. Of dat zou ze tenminste toch moeten doen. Ze dacht vooral aan hem. Gewoon aan hem. Ze snikte moeilijk en keek even weg. Uit haar ooghoeken zag hij hoe hij dichterbij kwam, en met grote vochtige ogen keek ze hem aan. Ze voelde hoe hij haar bij zich nam in haar armen, en werd tegen hem aan gedrukt. Ze slikte en sloeg enkele keren zwakjes tegen zijn borstkas. Maar zijn woorden. Ze schudde zacht haar hoofd een snikte. Ze wou zich niet tegen hem verzetten, ze wou bij hem zijn. Zacht legde ze haar hoofd tegen zijn borstkas, en voelde zijn warmte. Zijn heerlijke warmte. Ze drukte zich nog steviger tegen hem aan. Hij moest haar beschermen, voor altijd.

Kayto gninnikte onhoorbaar toen hij de stootjes tegen zijn borstkas voelde. 'Ik laat je toch niet los', mompelde hij terwijl hij een kus op haar haren gaf. Met zijn hand streelde hij zachtjes zijn rug en zuchtte opgelucht.
Toen hij voelde dat ze eindelijk stopte met zich te verzetten liet hij haar iets lossen en kuste haar voor hoofd. 'Nu, wat is er allemaal aan de hand?', vroeg hij maar om niet bij het onderwerp te blijven hangen.
Hij wilde haar niet kwijt en zeker niet omdat iemand hem had gezien terwijl hij een wijf af perste,

Tristen moest een uitweg zien te vinden. Snel liep hij een doodlopende steeg in en opende met brute kracht het ronde riooldeksel. Zonder na denken klom hij de trap af en trok het deksel weer op de juiste plaats alsof er niks was verandert. Er was bijna niks te zien maar dan moest hij maar op zijn andere zintuigen vertrouwen. Trouwens, hij was hier al zo vaak geweest dat hij het ondertussen allemaal al van buiten weet wat waar is.

Theresa begon richting het lawaai te rennen en zag een groepje mensen waaronder de jongen die haar had geprobeerd te versieren.
"Jij weer..." ze trok haar wenkbrouw op en keek hem nogal chagrijnig aan.
Ze wist nu niet of deze mensen aan haar kant stonden maar dat maakte niks uit.

Robyn zuchtte en voelde hoe ze rustiger begon te ademen, nu ze tegen hem aanstond. Als hij haar een kus gaf werd ze blij en gelukkig. Ze drukte zichzelf nog enkele ogenblikken stevig tegen hem aan, veegde haar ogen droog, en keek hem toen aan. Ze slikte en bleef nog even tegen hem aanstaan, terwijl ze achter zich keek. 'Keitou valt aan, en we moeten moven..' Ze grinnikte zachtjes terwijl ze hem terug aankeek en hem zacht een kus op zijn lippen drukte. Voor nu was ze tevreden, maar toch wist ze nog steeds zijn verklaring niet voor wat Jayden gezien had. Ze zuchtte. Ze zou het hem later wel eens vragen, maakte ze zichzelf wijs, en liet hem los, maar bleef bij hem in de buurt.
Ze keek even naar Theresa, die Kayto leek te kennen. Ze glimlachte en keek naar Kayto. 'Kennen jullie elkaar?' vroeg ze onschuldig.

Kayto keek wat geschrokken op naar het meisje die hij vaag ergens van kende. Hij probeerde zich wat voor te halen, en wist toen opeens weer dat hij haar had gezien bij nakamura.
Langzaam kwam alles terug, en hij wist weer dat hij haar mee uit moest vragen voor een weddenschap. 'Niet persoonlijk', zei hij lachend toen zijn geweldige openingszin door zijn hoofd vloog.

De punt van Theresa haar zeis schraapte een scheur in de grond terwijl ze naar hun toe liep "Wat is er aan de hand?"
Het boeide haar op het moment even helemaal niks aan wie ze het vroeg Kaisou werd aangevallen en het was haar taak te beschermen en als aanval te dienen.
Ze keek even naar Robyn and forceerde een glimlach..niet dat ze haar haten ofzo maar Theresa glimlachte gewoon niet veel "..Ik ben Theresa Dent.." ze stak haar hand naar het meisje uit.

Jayden staarde boos naar Kagami, 'ja maar daarom hoef je me nog geen ram te geven hoor op mijn hoofd!' spuwde hij Kagami toe. Zijn blik viel op Robyn en Kayto, even had hij de neiging Robyn bij haar kraag te pakken en in haar oor te brullen dat ze verkeerd bezig was. Maar toen bedacht hij zich, als ze niet naar hem wou luisteren, dan moest ze het zelf weten. Hij was in iedergeval niet de gene die de schuld kreeg als ze straks achter een roodverlicht glas stond. Nee, dan was het haar eigen fout geweest. Maar aan de andere kant.., ze leek nu zo gelukkig, met hem. Zo blij. Dat moest hij ook niet verpesten. Aan de andere kant was hij razend, ze geloofde die gast meer dan hem? Aan de andere kant was het weer dat hij begreep dat ze verliefd op hem was, kom nou op hij was wel knap. Maar het meeste dacht hij nog dat hij zich er niet meer mee ging bemoeien, het waren zijn zaken niet. Hij draaide zich weer om naar Kagami, 'we moeten schuilen straks eindigen we netzoals Sarah.' Zonder op antwoord pakte hij haar hand vast en sleurde haar een paar meter mee. Opeens zag hij hoe er een groot rotsblok op de speeltuin in het kleine perkje aan de weg viel, 'OHNEE DE SPEELTUIN!' kirde hij geschrokken. 'ZE VERWOESTEN ONZE SPEELTUIN!' riep hij vol afschuw.

Robyn glimlachte even naar Kayto, waarna hij terugkeek naar het meisje. Robyn glimlachte haar ogen tot spleetjes en schudde vriendelijk Theresa's hand. 'Robyn Thornton!' zei ze blij. Robyn keek even geïnteresseerd naar haar zeis. 'Mooie zeis..' zei ze onder de indruk. Ze dacht even hoe het kon dat een klein meisje als zij zo'n reusachtige zeis kon dragen, maar besloot het toch niet te vragen. 'Ik denk dat we worden aangevallen door Keitou..' zei ze nogal dom, maar nog steeds aardig.

Theresa werd even wild aan haar arm geschud en ze keek Robyn met een wat verbaasde blik aan, de meeste mensen hadden haar hand daar gewoon laten hangen.
"Twee keer in zo`n korte tijd.." ze waren wel weer op dreef die gasten van Keitou "En hoe gaan we ze stoppen?"

Kayto keek even naar Theresa en haar zeis. 'Hmm, gewoon vechten he', zei hij terwijl hij verveeld zijn schouders op trok.
Hij haalde zijn pakje sigaretten uit zijn zak en stak er eentje op. 'Iemand?', vroeg hij kalm terwijl hij het pakje voor hield.
Kayto stak zijn eigen peuk op en nam een grote hijs waarna de rook weer uit zijn mond kwam golven.

Christopher keek even schichtig om zich heen. Hij zag verderop Kayto, en het meisje uit de bar staan. Ook Jayden stond er. Hij keek even opzij naar enkele weerwolven die de stad aan stukken scheurden. In mijn wolvengedaante herkennen ze me niet, zo kan ik misschien toch Keitou helpen.. zijn gedachten kraakten in zijn hoofd. Misschien moest hij zijn eigen soort gaan helpen, maar dat zou ook betekenen dat onschuldigen er de dupe van werden. Hij slikte. Hij moest opschieten, voordat hij zelf door iemand werd aangevallen.

Theresa hoorde gegrom en draaide zich om naar een bruine weerwolf met een blik in haar gezicht die alleen al iemand had kunnen neerhalen "Takke honden..." het beest kwam op haar af rennen en ze zetten haar zwaai in beweging, alsof zo'n beest haar zou raken.
Ze moest wel een beetje oppassen dat ze het groepje naast haar niet zou raken in de zwaai van haar zeis.
"En nee! ik hoef geen ziekte stok.."

Mensen, vampieren maar vooral androïde keken geschrokken toe hoe momo werd geelektrocuteerd. Normaal zo dat geen kwaad kunnen maar ze hadden eerst water over heen weten te smijten waardoor er rapper een kortsluitong zou ontstaan. Dat zou het allemaal heel gemakkelijk maken om haar mee te nemen. Haar hele lichaam deed vreselijk veel pijn. Dit had ze nog nooit meegemaakt en ze wenste dat het zo rap mogelijk zou ophouden maar het leek eeuwig te blijven duren. Ze wilde weg rennen. Weg van deze vreselijke mensen maar haar lichaam leek verlamd. Ze hoorde muziek muziek afspelen. Hoorde de stem van haar pleegouder weer terug samen met dat van onbekenden. Ze waren aan het praten maar ze verstond niet wat. Also ze de taal niet meer kon begrijpen en het opnieuw moest leren. Uiteindelijk viel ze verlamd neer. Haar ogen lichte voor heel even op maar verloren dan hun glans. 'slaapstand, geactiveerd' Toen sloot ze haar ogen en bleef bewegnloos liggen.

Haydo liep rustig rond totdat er opnieuw paniek klonk, hij schoof de helm over zijn hoofd en het rood verscheen zonder moeite weer, hij had geen tijd om te onderzoeken wat er aan de hand was hij wist dat zijn zusje in de buurt was.
Hij herkende haar energie patroon uit duizenden,

Kayto drukte een kus op Robyns wang. 'Jij blijft hier', zei hij terwijl hij op Sumiko af rende. 'Sumiko jij ruikt die honden', zei hij. Kayto haalde zijn p90 te voorschijn en keek even naar Sumiko die knikte. Sumiko greep even naar Kayto's hand die al weer weg wilde lopen.
'Wat is er nu allemaal aan de hand?!', vroeg ze geïriteerd. Kayto keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Ik weet niet precies, maar ze zeggen dat Keito weer aan valt'. Net op dat moment sprong er een weer wolf op hen af. Kayto hield zijn p90 waarna er twee schoten te horen waren.
Bloedend viel de hond voor hem neer.

Theresa planten haar zeis dward door het hoofd van het beest dat haar wou bespringen en de rode spetters raakte haar gezicht waardoor de glimlach erop er een beetje griezilig uit kwam te zien.
Ze trok haar zeis uit het ding en die verranderde weer in een mini ketting "Dus...waarheen.." ze keek hoe Kayto een wolf neerschoot en voelde plots een bekende energie golf.

Christopher zuchtte. Hij zag de weerwolven als een team werken, hij miste dat, zó ontzettend erg. Hij balde zijn handen tot vuisten, en sloeg zijn ogen neer. Hij sloeg ze weer open, en sprong, en voordat het moment tot hem door gedrongen was werd de straat voor enkele seconden verblind door een flits. Christopher landde met zijn poten op de grond, en gromde even. Het enige waardoor iemand hem mogelijk kon herkennen, was door zijn felrode ogen. Voor de rest was zijn vacht echt pikzwart, met een glimmende gloed eroverheen. Hij keek even naar Kayto, en Jayden. Van binnen wilde hij ze niet aanvallen, maar hij was nu blind van haat en afschuw, aan het ras dat zijn leven verpest had. Hij liep er al grommend naar toe, niet wetende wat hij nou eigenlijk deed.

Ergens in een verlaten straat stampte Tristen met zijn ellebogen het riool deksel kapot. Het krachtigste wezen zijn was soms toch wel handig bedacht hij terwijl hij uit het riool kroop. Ondergronds zouden die vuile honden nooit komen maar echt veel zin om langer in at riool rond te lopen was niet naar zijn zin. Hij klopte even het stof van zijn kleren en keek toen om zich heen. Hij snoof de lucht op en verstijfde meteen. Hij rook ze overal. Zo dicht bij. Boselfen, weerwolfen... Dit kon je niet menen. Hij zat in de problemen en dat ergerde hem enorm.