Het Park

Dit is één van de weinige plekken van Kaisou, waar je waarschijnlijk nog groen zult vinden. Maar daarom is het hier ook extra mooi gemaakt. Nergens in het park zul je stenen vinden, enkel en alleen gras is hier als grond gebruikt. Ook zijn er veel bomen, zowel groot als klein, dus als dik.
Ongeveer in het midden is een meer, waar vaak omheen gejogd word. Vlak bij het meer is een speciaal plekje, waar vooral veel tieners en pubers hangen. Dit plekje is voor een groot deel beschut door bomen. Dit is zo gedaan, omdat hier vooral intieme dingen worden gedaan. Vaak liggen hier dan ook kleedjes, waar op gezetten of gelegen word. Omdat de plek zo beschut is, hebben de meeste hier gelukkig geen eens last van.

Personen: Vrij, het park is groot en ruim

Christopher liep door het park heen, zoals hij dat bijna elke avond had gedaan sinds zijn komst in Kaisou. Het was nu ongeveer 7 uur, perfecte tijd. Zijn peetvader nu al een aantal dagen spoorloos. Hij had gezegd dat hij binnen een week terug zou zijn, als dat maar goed ging. Vincent was niet echt het type dat zich aan een tijdslilimiet bond. Christopher zuchtte even en rukte zichzelf even uit gedachten. Hij stond nu aan de rand van het meer, en zette voet naar het bankje dat een paar meter verderop stond. Hij ging zitten en bekeek de maan tussen de takken van de bomen door. Hij miste zijn thuis, erger dan ooit. Ergens hadden die lichten en die gebouwen van de stad ook wel hun charme, maar een beetje meer groen was ook niet verkeerd geweest.

Jayden sjokte met twee enorme winkeltassen in zijn handen door het park, de gezelligste weg om naar huis te komen. Zijn enorme wallen onder zijn ogen waren niet te zien door zijn te grote zonnebril, hij wiegelde een beetje onhandig heen en weer. Zijn schoenen knelden, hij gromde. Misschien had hij toch moeten toegeven dat hij een grotere maat moest, maar dat zou zo stom staan. Zo'n klein jochie vroeg om een grotere maat. Hij liep wat verder, vaag zag hij iemand staan bij het water. Hij kauwde nog eens aso op zijn kauwgom en draaide zijn hoofd een beetje schuin, herkende hij die gast nu? Hij deed zijn bril een stukje van zijn hoofd af. En zijn wenkbrauwen schoten wat omhoog, 'JOEHOEE! DARLING!' brulde hij vrolijk en begon sneller te lopen. Meteen was de hele rust verstoord en een paar eenden vlogen bang luid kwakend weg.

Christopher's gezicht vertrok even bij het horen van het enorme gekrijs. Die stem van gisteren herkende hij nog wel. Hij slikte, en draaide zich voorzichtig om. Hoe kon het ook anders, dat ze elkaar weer tegen kwamen. Het toeval leek Chris haast te achtervolgen. 'Ehh, hoi,' zei hij en stond gauw op van zijn bankje, zodat hij gereed zou zijn voor als Jay hem weer in een houdgreep af iets dergelijks zou nemen. Chris glimlachte even flauwtjes, en bekeek hem eens goed. Het lag er écht dik op dat die jongen homo was. Hoe dan ook, hij was in ieder geval wel zichzelf.

Jay wiebelde even met zijn wenkbrauwen, 'geen zorgen hoor Hunhun, ik beloof je niet meer te bespringen!' zijn kauwgom floepte zowat uit zijn mond toen hij dat zei, een heel onsmakelijk gezicht. 'Kauwgumpje?' hij haalde een groot rozé pak bubble-gums uit zijn zak en hielt het Christopher voor.

'Ehh, nee dankje,' zei Christopher en maakte even een vaag gebaar met zijn hand. Hij keek Jayden aan. 'Wat doe jij hier dan?' vroeg hij. Misschien niet de beste opening, maar zo was Chris nou eenmaal. Hij ging twijfelend weer zitten op het bankje waar hij net op zat, en wachtte tot Jay ook zou gaan zitten. Hij tuurde even ongemakkelijk voor zich uit. Wat een raar mannetjes was het, als hij in de buurt was leek het wel alsof er elk moment iets gebeuren kon.

Jayden ging niet naast Chris zitten maar zetten alleen zijn tassen op het bankje, 'ik eh.. blijf liever staan,' beaamde hij. Hij wiegde wat heen en weer en staarde naar de zon, 'the sun will come out tomorrow..,so you gotta hang on to tomorrow,' hij zong vrolijk wat regeltjes van het liedje van Annie, dat nu al een paar eeuwen oud was. 'Nou wat een toeval hee!' riep hij opeens vrolijk en plofte zowat op Chris zijn schoot.

Christopher grinnikte. 'Ja, eigenlijk wel,' zei hij, starend naar het water in het meer, dan langzaam heen en weer golfde. 'Ik snap nog steeds niet wat er gisteren is gebeurd,' zei Chris, zonder Jay aan te kijken. Hij had geen idee wat hij anders moest zeggen, waar moest je eigenlijk met zo'n druktemaker over praten? Chris was zelf heel erg rustig. Soms zelfs iets té, daarom was dit voor hem nogal raar waarschijnlijk. Hij slaakte even een zucht, en keek Jayden toen met een lach aan.

'Soms gebeuren er dingen die je niet eens hoeft te begrijpen,' even kwamen Jayden's lippen heel dicht bij die van Christopher, hij streelde Chris over zijn kaaklijn. In zijn ogen stond opeens een heerlijke zwoele blik die elke sterveling zou kunnen verleiden, 'of niet soms..?' mompelde hij zwoel. Maar opeens draaide hij zich weer om, 'er zat een vuiltje bij je mond\wang' hij grijnste triomfantelijk en voog zijn vinger af aan de houten bank onder hun. 'Ik heb zulke leuke dingen gekocht je wilt niet weten!' hij begon alles uit te pakken, en het ging wat te snel om te volgen.

Christopher trok even een wenkbrauw op. Hij werd haast bang van dat kind. Hij bekeek de spullen die hij allemaal voor zijn neus hield, en pakte een van de tasen om te kijken wat erin zat. 'Heb je dit net allemaal gekocht? Hoe lang heb je wel niet in de stad gezeten man?' vroeg Christopher verbaasd. Hij had zelf echt geen geduld om te winkelen, daar werd hij helemaal panisch van. Hij glimlachte naar Jayden. Ergens was het ook wel gezellig om even te praten met zo'n zorgeloos typ. Geen gezeur in ieder geval.

Met in hand in zijn zak en de andere arm rond de nek van een meisje kwam hij het park binnengewandelt. Vollop in gesperk gingen ze een paar meter verder van Jayden en Cris zitten. Al flirtend legde Tristen een haarlok achter het meisje haar oor waarna ze hard begon te blozen. Het arme kind had niet door dat ze zometeen als voedsel zou gaan dienen.

Haydo liep het park in en dit keer droeg hij zijn skinlayer, de stof van het zwarte shirt bewoog niet in de wind aangezien het nogal strak rond zijn lichaam zat maar de gespen van de riempjes tikten elkaar aan als hij liep waardoor er een soort klikje klonk.
De helder groene ogen van de androide gleden door het park en hij liep rustig verder.

Jayden fronste even zijn wenkbrauwen, 'nou.., ik heb twee uur in de Angelic Pretty shop rond gehangen, dat is zo schattig! ook al kan ik daar niks van aan aangezien het allemaal voor meisjes is maar ik heb dus een pakje gekocht, met een strikje, en dat geef ik dan aan een vriend van mij want die heeft net een dochtertje gekregen, hoe heten dat kind nou..Olijfje? Ohnee Olivia, en daarna ben ik nog even in de G-star winkel geweest, en daarna nog dat kleine schattige winkeltje waar ik die naam steeds van vergeet, en ehm.. Ook nog even naar de drogist en de supermarkt, dus ik ben zo'n vijf uurtjes bezig geweest.' Hij grijnste naar Chris, 'dat is toch niet zo lang?' hij grinnekte onnozel.

Arisu liep opgelucht het park in, eindelijk een stukje groen. Ze snapte niet hoe die mensen leefde met zo weinig groen. Arisu plofte op 1 van de vele bankjes neer en keek naar de drukte in het park. Ze zag een aantal mensen die gister ook in het pakhuis waren. Maar ze had geen behoefte om met iemand te gaan zitten praten.

'Hey, Rode Robotman!' riep Robyn Dent toe, terwijl ze in zijn richting gelopen kwam, met een glimlach op haar gezicht. 'Wacht even!' Ze spande zich even in en zette een sprintje in, tot bij bij hem. Hem de weg blokkerdend sprong ze voor hem, met haar armen wijdopen. Ze glimlachte breed. 'Hey!' zei ze blij. 'Ken je me nog? Ik heb je even gezien tijdens het gevecht! Weet je nog?' Robyn's ogen werden altijd groot als ze opgewonden was. Ze keek nadrukkelijk aan, alsof ze erop stond dat hij zich haar nog herinnerde.

Vrolijk kwamen een aantal vrienden rond Tristen zijn nek hangen en begonnen bijna hun hele levensverhaal te vertellen. Het meisje dat in zijn gezeldschap was geweest zei iets maar werd overstemd door de anderen. Tristen merkte het op maar werd steeds onderbroken als hij iets wilde en zag hoe zijn maaltijd er van door ging.

Christopher haalde even zijn schouders op. 'Ik zou het niet volhouden, zo lang winkelen. Maarja, ik winkel nooit dus ik weet niet echt of het lang is,' zei hij droogjes en liet zich wat verder in het bankje zakken. Hij liet de zak met spullen van Jay verder met rust, en keek eventjes om zich heen. 'Het begint hier druk te worden,' zei hij en bekeek een paar andere mensen die aan waren komen lopen.

Noëll had de doppen van haar Ipod in haar oren, en hoorde eigenlijk niets meer van wat er om haar heen gebeurde. Ze liep nou al een tijdje een beetje doelloos door het park, zonder enig idee waar ze nou eigenlijk heen wilde. Eigenlijk verveelde ze zich gewoon. Ze bekeek een aantal mensen die ook in het park waren. Ze had wel zin in een gesprek, maar om nou zomaar naar iemand toe te lopen was ook zo raar. Zuchtend plofte ze neer op een van de vele bankjes die er stonden.

Christopher zuchtte. 'Nouja, ik denk dat ik maar weer richting huis ga,' zei hij tegen Jayden, en stond op van het bankje. Zijn kont was half bevroren, en zijn handen waren koud. Hij zwaaide Jay nog even na, en liep het pad af. Hij bekeek de maan, die half aan de hemel stond, en glimlachte even in zichzelf. Hij zag in de verte iemand alleen op een bankje zitten. Een klein meisje. Het leek hem niet echt veilig voor een meisje om s'avond alleen in een park te gaan zitten, maar zei verder niets. Opeens voelde Chris zijn voet dubbel gaan, en viel voorover op zijn gezicht. 'Kut,' mompelde hij in zichzelf, en veegde het zand van zijn gezicht af.

Jayden knikte, 'dit is het groene centrum van de start, het is normaal dat het hier druk is aangezien dit het enige stukje groen is in de weide omtrek, of ja buiten de stad, maar daar durven vele niet te komen,' hij trok zijn tassen wat tegen zich aan en greep er een nieuwe tube labello uit. Hij staarde nogal vaag toen Christopher op zijn bek ging, maar was te druk met zijn labello bezig om te helpen.

Noëll zong zacht met het rustige nummer mee dat door haar hoofd galmde. even leek het alsof er niets aan de hand was totdat ze een harde klap achter haar hoorde. Ze sprong van het bankje op en stond meteen in een aanval positie, totdat ze zag dat er een lange jongen stronkelend probeerde op te staan. Noëll trok haar oordoppen uit en stopte ze diep in haar jaszak om de jongen te gaan helpen. Met grote passen liep ze op hem af en stak haar hand uit, 'hulp nodig?' vroeg ze glimlachend.

Christopher glimlachte als een boer met kiespijn naar het meisje, en pakte haar hand vast. Hij schaamde zich dood, echt weer iets voor hem om op op zijn bek te gaan, terwijl er iemand doodleuk van kon meegenieten. 'Dankje,' zei hij toen hij weer overeind stond, en klopte het zand van zijn kleren af. 'Ik ben best wel een klungel,' zei hij droog, en lachte naar het meisje.

Noëll bekeek de jongen van top tot teen en glimlachte breed van oor tot oor. 'geeft niks hoor, heb ik ook vaak last van,' ze drukte haar Ipod uit in haar jaszak en keek vaag om haar heen. 'Ik ben trouwens Noëll,' zei ze dan toch maar en stak haar hand nogmaals uit naar de jongen.

'Haha, dan ben ik in iedergeval niet de enige,' zei hij, en pakte met een grijns op zijn gezicht haar hand weer vast. 'Ik ben Christopher, maar je mag ook wel Chris zeggen,' zei hij met een lachje, en liet weer los. Hij bekeek het meisje even. Ze had wel iets schatigs, ze zag er anders uit dan de meeste meisjes hier. 'Wat doe je hier eigenlijk zo in je eentje?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij moest toch ergens over praten om een gesprek aan te knopen.

'Ik ben nieuw komen wonen in een appartement verderop,' antwoorde Noëll terwijl ze haar wangen rood voelde worden. 'En wat doet deze meneer hier nog op deze avond?' vroeg ze er meteen achteraan terwijl ze Chris met grote ogen aankeek. Het was alweer een tijdje geleden dat ze zomaar een gesprekje met iemand had gevoerd. Nadat ze was weggelopen, had ze eigenlijk niemand meer over van haar oude vrienden. Uit het oog is uit het hart zeggen ze, blijkbaar was dat de waarheid.