Het Park

Christopher wilde haar in zijn wolvengedaante bijna afmaken, tot hij door had dat het Noëll was. Ze was een vampier. Hij kon nu moeilijk wat zeggen en omdat zij ook iemand aanviel, besloot hij door te gaan waar hij mee bezig was. Hij draaide zich weer om naar de mannen, en gromde een keer. De man stond strak van angst, maar stond op het punt om hem aan te vallen. Christopher stak zijn kop in de lucht, en begon de huilen. Zijn kreet naar Vincent, die zou hem komen helpen. Christopher zette zijn poot af, en sprong bovenop twee van de mannen, die ernstige weerstand toonden. Christopher voelde enkele tanden in zijn poten, maar hij was blind door haat. Deze mensen hadden Vincent's familie uitgemoord.

Noëll drukte 1 van de mannen op de grond en blaasde vaag, 'Ga weg,' siste ze nog steeds. De man knikte koppig en Noëll voelde zich daardoor nog meer bedreigd, ze beet de man in zijn, pakte hem op en gooide hem richting een boom. 'Ga Weg!' gilde Noëll terwijl ze van woede haar tranen voelde opwellen. Ze keek de mannen stuk voor stuk aan en begon domweg in een rondje te draaien om zodoende de mannen een paar klappen te verkopen. Haar blik bleef bevestigd op Christopher.

Christopher gromde, en zijn wolvenkop trok helemaal strak zodat zijn tanden zichtbaar werde. Een helse gloed lag in zijn ogen, hij wilde ze vermoorden, en wel nu. In de verte hoorde hij iemand aan komen rennen. Nog een wolf. Vincent. Christopher keek op, terwijl hij de twee mannen nog steeds onder zijn poten had geklemd. Bloed, er was ineens zo veel bloed. Vincent was erbij gesprongen, hij herkende de mannen meteen. Vincent keek op, en zag Noëll. Hij gromde naar de twee mannen, die onder de beten en krassen zaten. Vincent liep richting Noëll, grommend, met een valse grijns, het kwijl liep uit zijn bek. Hij herkende haar niet, voor hem was ze gewoon nog een vampier die hij moest afslachten. Christopher keek plots op van zijn prooi, en sprong tegen Vincent aan net voordat die Noëll wilde grijpen. Ze rolden even over de grond, en voor ze het wisten waren ze beiden terug in eigen gedaante. 'Wat doe je nu!' riep Vincent en greep naar zijn arm, waar het bloed uit liep. Christopher keek geschockeerd naar Vincent. Had hij dat gedaan? Dat kon niet. Hij keek naar Noëll. Hij had dit voor haar gedaan. Een vampier.

Noëll keek geschrokken naar Christopher die weer terug veranderde, de mannen vlogen weg, in allerlei richtingen die kwamen voorlopig vast niet meer terug. Noëll werd weer zwak, ze werd weer zichzelf. Ze zag de blik in Christophers ogen, het was niet lief, het was niet fijn. Ze sloeg haar ogen neer en keek daarna zelf ook vol haat. Wat had ze nou gedaan? zij was het stomme wezen dat verliefd werd op iemand van een colonie dat haar moeder had vermoord. Ze pakte haar jas van de grond en liep zonder woorden langs Christopher en Vincent heen. Ze voelde de tranen opkomen, maar nu liet ze ze gewoon gaan. er was niemand die nu nog maar iets over haar zou zeggen.

Christopher's ogen stonden ineens triest, en rende achter Noëll aan. 'Noëll wacht! Wacht even!' riep hij. Hij wilde haar niet laten gaan, nu niet, nooit niet. 'Christopher maak dat je hier komt, als je kiest voor een vampier meisje vergeef ik het je nooit meer!' riep Vincent hem na, die nog altijd op de grond lag, met de tanden van Chris in zich. Christopher legde zijn hand op Noëll's schouder. 'Het spijt me zo,' zei hij. Hij wilde het wel eerder vertellen, maar hij kon het gewoon niet. Noëll had ook niet verteld dat zij een vampier was, dus zij zat net zo goed fout. En toch had Christopher het gevoel alsof hij alles fout had gedaan, álles.

Noëll's tranen liepen als watervallen over haar wangen heen, 'Laat maar Christopher, dit gaat gewoon niet samen, jij bent... jij bent anders dan mij,' Noëll stopte even en keek naar Vincent die schreeuwend op de grond lach. 'En je mag toch niets met me hebben wil je je peetvader niet verliezen,' siste ze er achteraan. Ze wist dat ze het hem had moeten vertellen, maar hij had beter moeten weten. ze heefd haar hele levensverhaal verteld en nog hield hij het geheim, hoe kon ze ooit met zo iemand verder gaan?

Christopher keek naar de grond. 'Ik val net mijn eigen vader aan, voor jou,' zei hij. Er viel even een stilte. 'Voor liefde moet je vechten, en dat wil ik doen voor jou, ondanks de verschillen,' zei hij, hij voelde een traan opkomen. Hij huilde nooit, zelfs niet in de ergste pijn. Maar nu? Nu kon hij wel janken tot hij erbij neer viel. Hij keek nog altijd naar de grond. 'Maarja, als je er zo over denkt..' zei hij, en wilde zich omdraaien.

Noëll zag hoe Christopher zich omdraaide, het was waar wat hij zei, Hij had inderdaad zijn eigen vader bijna afgemaakt, voor haar. Ze veegde met de mouw van haar jas een paar tranen weg en pakte zijn arm. 'Christopher, ik wil echt bij je zijn. en ik wil eigenlijk mijn hele leven met je delen, maar je kan je vader niet zomaar achterlaten, en ik kan daar over mee praten,' zei ze terwijl ze in zijn arm kneep. Ze zag dat er tranen in zijn ogen stonden. en hoe klein ze ook was, haar vingers veegden de tranen van zijn gezicht.

Christopher kneep zijn ogen even samen. 'Ik weet het, maar hij kan mijn leven niet bepalen. Ik help hem heus wel, alleen hij moet mar accepteren wie ik kies, en diegene dat ben jij,' zei hij, en keek haast wanhopig in haar ogen. Er liep een traan over zijn bebloede gezicht, en deed niet eens moeite om hem weg te vegen. Ze mocht zien dat hij huilde, dan wist ze in ieder geval zeker dat hij om haar gaf.

Noëll trok een vaag lachje over haar gezicht, dat tevens net als die van Christopher onder het bloed zat. 'Hij bepaald je leven ook niet, maar wat moet je met een vampier?' ze zweeg weer en keek naar haar voeten. De tranen die over haar wangen heen liepen, vielen als regendruppel op haar voeten neer. mischien was ze gewoon niet goed voor hem.

'Ik word mijn hele leven al veroordeeld, omdat ik een weerwolf ben. Ookal heb ik het niet zo op vampiers, ik weet zeker dat ik jou in mijn leven wil. Voor altijd,' zei Christopher, en keek met betraande ogen in Noëll's ogen. Hij pakte haar hand vast, en kneep er zachtjes in. 'Blijf, alseblieft,..' smeekte hij, en ging iets dichter bij haar staan.

Noëll schudde haar hoofd, 'Wat doe je dan met je vader dan?' ze pakte Christopher's hand en trok hem iets naar voren. 'Ik ga mijn excuses aanbieden,oke?' zei ze terwijl ze even glimlachte en richting Vincent keek. hij lag nog steeds op de grond, kreunend van de pijn die zijn zoon hem bezorgd had.

'Oké, maar het is beter als ik eerst even naar hem toe ga,' zei Chris, en draaide zich om. Hij haalde even diep adem, en stak toen zijn hand uit naar Vincent. Even leek het alsof hij liever op de grond bleef liggen, maar hij pakte uiteindelijk toch zijn hand. Chris hielp hem omhoog. De wond in zijn arm zag er ernstig uit. 'Dat moet gehecht,' zei Chris. Christopher en Vincent konden nooit naar het ziekenhuis gaan, omdat ze nog steeds vluchtelingen waren. Het maakte niet uit, Chris moest Vincent wel vaker hechten als hij weer verwond was. 'Je gaat met een vampier,' siste Vincent naar Chris, en keek even schichtig opzij naar Noëll, die op een afstandje stand te kijken. 'Ik verbied het je!' zei hij nu iets harder. 'Jij kunt niet bepalen met wie is ga, en daarbij, wist ik niet eens dat ze een vampier was tot deze avond,' zei Chris fel terug. Vincent keek kwaad naar Christopher. 'We zoeken dit thuis wel uit, we moeten nu echt terug naar de flat, we hebben al teveel aandacht getrokken,' siste Vincent. Hij gebaarde naar Noëll dat ze mee moest komen. Chris liep de hele tijd bij Noëll, uit angst dat Vincent haar weer aan zou vliegen.

Noëll rook het bloed dat nog steeds uit de arm van Vincent stroomde, ze had ontzettende moeite om hem niet aan te vliegen. Ze kneep telkens iets harder in de hand van Christopher die ze onderhand ook weer had vastgepakt. ze wist niet eens of alles al goed was, maar het maakte haar niet uit. we praten het later wel uit. was haar gedachte. Noëll hield haar vest voor haar neus, om zo doende niet te hebberig te worden vanwege het bloed.

Christopher kneep zachtjes in Noëll's hand, als teken dat alles, voor nu in ieder geval goed was. Vincent liep echt tergend langzaam, wat ook niet zo vreemd was aangezien hij langzaamaan leegliep. Chris keek even achter zich in het grind. Ze lieten een compleet bloedspoor achter. Hij slikte even. Eenmaal bij de ingang van hun appartement, duwde hij de deur open. Het was beter dat Pablo dit even niet zag.

Noëll drukte op het knopje van de lift en keek even naar Vincent. ze wist zichzelf geen houding te geven, ze wist niet of ze moest glimlachen of dat ze gewoon een neutraal gezicht moest houden. 'We kunnen naar mijn appartement gaan, daar is alles open en is het beter om het bloed op te ruimen,' ze viel even stil en keek naar Vincent. 'Als je je natuurlijk durft te begeven op het gebied van een vampier,' volgde ze er sarcastisch achteraan.

Vincent snoof, en ging even dreigend voor Noëll staan, hij stond nu nog maar een paar centimeter van haar vandaan en keek haar zonder te knipperen aan. 'Je wil niet weten hoeveel vampiers ik in mijn leven heb neergelegd, en ik begeef me mijn hele leven al op het terrein dat mij onbekend is, dus pas op wat je zegt kleine wijsneus,' zei hij dreigend. Op dat moment openden de lift deuren, en Vincent liep er met grote passen uit. Chris wist dat Noëll gelijk had, in haar appartement zouden minder sporen te vinden zijn, alleen zo'n dreigemend had hij toch niet verwacht. Chris liep even snel langs zijn eigen appartement om daar materialen om te hechten, en liep toen met Noëll en Vincent mee naar haar appartement.