Het Park

'Tsja, dat is een goeie vraag. Ik wandel hier eigenlijk best wel vaak in mijn eentje,' zei hij. 'Dus je bent nieuw hier?' vroeg hij met een lachje. Het was fijn eindelijk vrienden te maken, na zo lang geen vrienden te hebben gehad. Al kende hij haar nog maar een paar minuten, het voelde best wel goed. 'Woon je in die flat?' vroeg hij, en wees naar het gebouw. Daar woonde hij zelf ook, dus het zou wel heel toevallig zijn als zij in hetzelfde gebouw zou wonen.

'Leuk in je eentje wandelen,' zei Noëll terwijl ze een wenkbrauw optrok en glimlachte. Ze knikte even als een antwoord op zijn vraag. 'Ja lang verhaal, maar ik woon inderdaad in die flat ja,' Ze keek even naar haar schoenen en keek daarna weer op naar de lange jongen die zeker wel 20 centimeter langer dan zijzelf was. 'Was je eigenlijk van plan om naar huis te gaan, of wilde je nog verder gaan wandelen?'

'Nouja, ik was eigenlijk op weg naar huis, want ik begon me te vervelen, en het begint best wel fris te worden,' zei hij, en wreef even zijn handen tegen elkaar. Hij had het eigenlijk nooit koud, deze avond was echt een uitzondering. 'Ik woon toevallig in dezelfde flat, ik heb je waarschijnlijk gewoon nog nooit gezien omdat je hier pas bent komen wonen,' zei hij en glimlachte. 'Anders loop je mee..?' vroeg hij aarzelend, en voelde zich rood worden. Misschien moest hij eens niet zo recht voor zijn raap zijn.

Noëll keek met schuine ogen om haar heen, ze had het eigenlijk nooit koud en als ze het koud had, dan vond ze het eigenlijk wel fijn. 'Koud? ik heb het eigenlijk niet koud,' ze glimlachte breed en keek Christopher blij aan. 'Leuk, ik loop met je mee,' antwoorde ze terwijl ze haar handen in haar zakken stopte. Ze voelde zich niet ongemakkelijk, ze vondt het eigenlijk wel fijn om bij hem te zijn en zo'n gevoel had ze lang niet meer gehad.

Christopher glimlachte, en was blij dat hij haar niet had afgeschrikt of iets dergelijks. Hij begon weer met lopen, en merkte dat het fijn was om eindelijk weer eens met iemand mee te kunnen lopen. Hij bekeek de maan nog eens, het leek wel alsof hij haar moest ontmoeten, deze avond. Het in elk geval geen toeval, dat was zeker. 'Waarom ben je hier eigenlijk naartoe verhuisd?' vroeg hij, zonder haar aan te kijken.

Noëll voelde een vage steek in haar maag toen ze die vraag hoorde en glimlachte nerveus. 'Als je de tijd hebt wil ik je het best vertellen denk ik,' antwoorde ze terwijl ze een haarlok achter haar oren schoof. Ze bekeek Christopher die aan de zijkant net zo mooi leek te zijn als aan de voorkant. Hij had zijn ogen nog steeds gericht op de half volle maan en Noëll vroeg zich vaagjes af waarom dat zo was.

Christopher keek nu opzij naar Noëll, en knikte. 'Ik heb alle tijd, ik heb verder toch niks boeiends te doen,' zei hij terwijl hij nog steeds liep. Hij bleef Noëll even aankijken, en keek toen weer vooruit. Hij zag langzaam hun flat dichterbij komen. Wat grappig eigenlijk, nu zouden ze elkaar vast nog wel vaker zien. Hij glimlachte even bij die gedachte. 'Zullen we anders even bij die boom gaan zitten?' vroeg hij, en wees naar een enorme treurwilg aan de waterkant.

'Is goed,' antwoorde ze terwijl ze richting de grote boom liep en zich daaronder neer liet zakken. Ze zuchte even diep en keek Christopher nogmaals aan waarna ze haar blik op een het meer liet vallen. 'Vanaf mijn geboorte ben ik eigenlijk altijd het buitenbeentje geweest, mijn zus was altijd beter, het vader kindje kun je bijna wel zeggen. Ik daarin tegen was meer van mijn moeder. Ik kon alles met haar, ik sprak met haar over mijn gevoelens, over school, en ze hielp me bij mijn problemen. totdat ik ongeveer twaalf jaar werd en alles veranderde,' Noëll nam nog eens een diepe zucht en sloeg haar armen om haar benen heen. 'Ze hebben mijn moeder vermoord. ik bedoel de weerwolven hebben mijn moeder vermoord. Ik probeerde haar nog te helpen, maar ik werd aan de kant geslagen waardoor ik nu een ontzettend groot litteken op mijn arm heb,' Ze voelde een brok in haar keel opkomen, maar drukte hem zover mogelijk terug. ze kon niet gaan huilen bij iemand die ze niet kende.

Christopher slikte. Zijn soortgenoten hebben het leven van haar moeder genomen. 'Dat is echt..' begon hij en probeerde haar aan te kijken. 'Dat is echt heel erg voor je,' zei hij met een schuldgevoel in zijn stem. Hij zag dat haar ogen glinsterden, en dat kon hij zich ook wel voorstellen. Het leek hem bepaald niet verstandig om te zeggen dat hij zelf een weerwolf was, dan zou ze waarschijnlijk gelijk weglopen.

'Dankje,' antwoorde Noëll schuchter en glimlachte half. Altijd een fake smile, altijd. Ze beet op haar lip voor ze verder wilde vertellen. 'Na die tijd was het thuis ook niet fijn meer, ik werd buitengesloten door iedereen die er was, daarom ben ik weggelopen en daarom woon ik nu hier,' ze trok haar jas uit en trok haar trui iets lager. 'Zie je dit litteken? Dat heb ik te danken aan één van die weerwolven, ik kan het niet vergeten en mischien... wil ik dat ook wel helemaal niet,'

Christopher keek naar het litteken, waar Noëll voor de rest van haar leven mee getekend was. Hij raakte het lichtjes aan met zijn hand, en keek haar met een schuldige blik aan. 'Dat ziet er ernstig uit,' zei hij terwijl hij zijn hand weer terug trok. Hij keek even naar zijn hand. Zulke klauwen kreeg hij ook als hij in zijn ware gedaante veranderde. 'Ik begrijp wel waarom je bent weggelopen, dat zou ik ook hebben gedaan,' zei hij, en glimlachte even naar haar. Hij wilde haar eigenlijk vertellen dat hij zelf ook een weerwolf was, wat hij zelf allemaal had meegemaakt, maar hij deed het niet. Uit angst dat ze nooit meer wat van hem wilde weten.

Noëll trok haar trui weer omhoog en deed haar jas weer aan. Ze haalde langzaam haar schouders op en glimlachte vaag. 'Ik ben eraan gewend, voor mij is het niets meer dan een grote wond dat bij mij hoort,' ze sloeg haar armen weer om haar benen heen en keek hem aan. 'Woon jij hier alleen, of heb jij wel iemand met wie je woont?'

'Nou, ik ben hier heen gekomen met mijn peetvader, Vincent,' zei hij. 'Ik woonde eerst in.. een andere stad,' zei hij, en kuchte even. 'Mijn peetvader heeft het appartement naast me,' zei hij met een glimlach. Het was altijd wel gezellig als hij bij zijn peetvader in huis was, het stonk er altijd naar rook en het was er een gigantische rommel, maar dat hoorde gewoon bij Vincent. Hij moest eigenlijk altijd lachen als hij aan zijn peetvader dacht, het was ook gewoon een komische vent. 'Het is best wel gezellig bij hem in huis,' zei hij, en keek Noëll weer aan.

Noëll keek Christopher doordringend aan, 'Lijkt me leuk om kennis mee te maken, met je peetvader bedoel ik' Ze lachte even en voelde haar humor omhoog komen. 'Waarom ben je eigenlijk hierheen gekomen met je euhm.. peetvader?,' ze strekte haar benen en legde haar handen op haar boven benen terwijl ze een touwtje van haar jas pakte en dat tussen haar vingers hield.

Christopher slikte. 'Nou, ik weet niet. Mijn ouders lieten me ergens achter in een bos, vlak na mijn geboorte. En Vincent vond me,' zei hij met een glimlach. 'Daar ben ik hem best wel dankbaar voor. Maargoed, we zijn gewoon van stad verhuisd, opzoek naar vernieuwing denk ik,' Zei hij en ging in de kleermakers zit zitten. Hij wist dat hij loog over zijn afkomst, maar wat moest hij anders in deze oorlog? Het was geen optie, vooral omdat Noëll's moeder vermoord was door een weerwolf. Het was beter om te liegen, voor nu.

'Ouders zijn echt niet te vertrouwen merk ik,' Noëll lachte even en keek verontschuldigend naar Christopher. 'Sorry, maar zo denk ik erover blijkbaar,' Ze keek om haar heen en zag dat het al pikkedonker was en legde haar been over haar andere. 'Mischien kunnen we richting de flat lopen want het is echt al ontzettend donker,' ze keek naar Chris en stond daarna op. 'We kunnen naar mijn appartement gaan, ik heb genoeg ruimte voor een drankje,' zei Noëll en glimlachte dit keer voluit.

'Ouders zijn ook best klote. Vrienden, daar heb je veel meer aan. Vrienden zijn eigenlijk de familie die je zelf kiest,' zei hij, en stond uiteindelijk ook op. Hij liep samen met Noëll richting hun flat, en kon het niet laten om af en toe eens opzij te kijken naar haar. Toen ze er eenmaal waren deed de portier de deur open, en glimlachte vrolijk naar de twee. 'Hallo Pablo, hoe gaat het er mee?' vroeg Chris opgewekt. 'Zn gangetje hé,' zei Pablo, en grijnsde even bij het zien van Noëll. 'Heb je een meisje gevonden Chris,?' vroeg hij op een grappende toon, en sloeg even lachend op Chris' schouder. 'Haha nee, ze is hier pas komen wonen,' zei Chris en bloosde even.

Noëll voelde haar wangen rood worden en keek snel naar de grond. 'Ik ben Noëll,' volgde ze eraan toe. Pablo stak zijn hand ook uit en kneep hard in die van Noëll, 'Ik ben Pablo, de portier van dit appartementen blok, je zult me wel vaker zien als je hier écht woont,' zei Pablo en knipoogde naar Chris. Noëll keek even om naar Chris voor ze de lift instapte.

Met wijd opengesperde armen liep Momiku op het rantje van het korrelige pad, zacht het lied aan het nurieën dat ze net in de winkel had gehoort. In haar ene hand had ze een zak met pas nieuw gekochte kleren. Een oude vrouw keek haar bezorgt aan aangezien die zak zo gemakkelijk uit haar hand kon worden gerukt en worden gestolen. Maar het kwam zelfs niet in haar op om het te zeggen en liep gewoon haastig door terwijl een groep jongens hebberig naar Momo en haar zak keken.

Christopher liep met zijn arm om Noëll heen geslagen het park in, op weg naar de treurwilg waar ze elkaar hadden ontmoet. Hij voelde de koude sneeuw vlokken op zijn gezicht. Hij hield van de sneeuw, dan pas voelde hij zich alsof hij weer terug was in Keitou. In de verte zag hij vaag wat schimmen, maar dacht niet dat die mensen gelijk een probleem zouden vormen. Hij liep vrolijk met Noëll door, opweg naar de juiste plek.

Noëll voelde een warme gloed haar lichaam bespringen, dit keer was het niet Christopher die haar dit gevoel gaf, dit keer waren het andere wezens. Wezens die ze hier op dit moment niet wilde hebben. met schuterige ogen keek ze om haar heen, overal waar ze keek zag ze schimmen, even bleef ze stil staan terwijl ze de hand van Christopher vastpakte. 'Beloof je dat je bij me blijfd, vanavond?' vroeg ze. ze wist wat er ging gebeuren, en ze moest hem beschermen. Geen enkele Vampier zou Christopher aan mogen raken, geen enkele.

Christopher merkte dat de groep met mannen zich om hun heen hadden gevormd, en zijn ogen begonnen te gloeien. Hij herkende sommige van deze mensen, die zochten hem al zijn hele leven. Christopher ging beschermend om Noëll heen staan. Hij wilde eigenlijk niet veranderen, maar hij zou er alles aan doen om er voor te zorgen dat Noëll niets overkwam. Een van de mannen keek Chris aan. 'Dus, we hebben je eindelijk gevonden,' zei hij. Christopher slikte.

Noëll keek de mannen aan en deed een teken dat ze konden gaan. Niet dat ze naar haar luisterden, maar ze vondt dat ze wel moesten. Ze schoof de jas van Christopher aan de kant, terwijl haar ogen begonnen te gloeien. 'Laat hem met rust,' zei Noëll met een rustige, stem. 'Waarom zouden we gaan? we kwamen juist jou zoeken, weglopen van huis is niet slim, en al helemaal niet om dan gevonden te worden met een weerwolf,' Noëll richte haar blik op Christopher, 'weerwolf? Zeg hem dat ze liegen Chris, Zeg het tegen mij' Noëll keek geschrokken naar de mannen waarna ze haar tanden voelden groeien. Deze evolutie mocht Christopher niet zien, maar hij moest er toch ooit eens achter komen.

Christopher stond met zijn rug naar Noëll toe, hij vond het echt erg dat ze dit moest zien. Hij keek met valse ogen naar een van de mannen, en begon te grijnzen. Hij maakte een sprong naar hem toe, en de tijd leek even stil te staan toen er ineens een grote lichtflits verscheen. Hij transformeerde, in een pikzwarte wolf, en had zijn tanden in de nek van de man gezet. Hij bleef vasthouden, en de man werkte sterk tegen.

Noëll keek met grote ogen naar Christopher die in een flits getransformeerd was in één van haar grootste vijanden. Door de adrenaline dat door haar lichaam stroomde vormde ze zichzelf tot een levensechte vampier en trok Christopher van de man af. 'Chriss, wat betekend dit?,' zei ze terwijl ze zelf haar ogen niet van hem af kon houden. Wat was dit? zou dit het einde zijn van de tijden die ze hebben gehad? de gedachten in haar hoofd maakten haar razend, ze wilde hem niet kwijt, ze wilde niet dat dit het einde was. Ze greep 1 van de mannen om hem vervolgens te bijten, ondanks dat Christopher nu 1 van haar vijanden leek te zijn, kon ze hem niet ten onder laten gaan door haar eigen soort.