Het penthouse van Tristen

lieselotjj is beetje te lui om veel beschrijving neer te plaatsen dus zet ze gewoon prentje neer in post.

- duuuus... Op het eerste zicht lijkt het gezellig maar dat is het dus niet. Als je binnen komt krijg je meteen het gevoel alsof er iemand je keel toe knijpt. De sfeer is er griezelig alsof er hier mensen zijn vermoord zou je kunnen zeggen. Nooit zul je er een vleugje stof of vuiligheid bespuren of een ander geluid horen dan dat wat je zelf maakt. De enigste die je hier mogelijk zou kunnen tegenkomen is de dienstmeid of Tristen. Als je de vader tegenkomt ben je 1 van de zeer weinigen die dat zal kunnen vertellen. Hij zelf ziet zijn vader maar 1 keer per maand. De kamer van Tristen lijkt een typische jongens kamer met videogames, wii, pc, tv, etc. maar zo zou het er uit zien wanneer hij zelf eens niet vergeet op te ruimen aangezien de dienstmeid verboden is om zijn kamer binnen te treden. Als zijn kamer niet is opgeruimd vind je overal bladeren liggen vol geschreven met zijn nachtmerries die vele mensen en wezens afschrikken. Verder is er uitzicht op het park.

Verlamd leek hij voor zijn raam te staan. Starend naar buiten zonder echt een gedachte dat door zijn hoofd rond spookte. Het was niet de eerste keer dat hij naar buiten zat te kijken zonder echt een reden te hebben. Alsof hij de wereld even had verlaten. De stilte in de kamer was akelig maar Tristen stoorde zich er geen enkel moment aan.
Toen hij hier net kwam inwonen zette hij geregelt de muziek op luid vollume maar zelfs dat leek de sfeer hier niet weg te nemen. Als twaalfjarige jongen had hij het moeilijk gehad om te wennen. Zeker wanneer zijn vader hem iedere keer weer verliet voor zijn dierbare werk. Hij had ee hekel aan die man. Wanneer hij he het hards nodig had was hij er nooit. Geregelt stuurde hij dan cadeau's op om het goed te maken of ging hij eens samen met Tristen uit eten. Maar daar bleef het dan ook bij. Niks veranderde daarna. Het herhaalde zich gewoon steeds weer opnieuw. Een vogel flitste voorbij het raam waardoor Tristen leek te ontwaken uit zijn waas(of weet ik veel hoe je zoiets noemt xp) Hij draaide zich om en liep de trappen op naast de reusachtige boekenkast. Halverwege liet hij zijn hand rusten op de muur en staarde naar de grond. Zijn gedachten waren nergens. Maar zijn gevoel voelde triest aan. Hij was het beu om steeds een masker te moeten dragen en wilde iedereen vertellen en laten zien wie hij werkelijk was. Maar dan zou niemand meer iets met hem te maken willen hebben. Dan zou hij worden uitgesloten van de wereld. Net zoals in Keitou.

Kagami bonsde hard op de deur, sloeg haar armen ongeduldig over elkaar en wachtte buiten. Ze had rondgevraagd, gezocht en nog meer rond gevraagd om er achter te komen waar Tristen woonde. En o wee als hij nu niet thuis was. Dan zou ze gewoon gaan inbreken via het raam of iets dergelijks.
Hoe dan ook, ze moest en zou naar binnen komen. Bij die gedachten schoof ze wat met haar voeten tegen de tas aan die bij haar voeten stond. Nodige spullen had ze vanuit huis meegenomen. En ook spullen die nog heel waren.

Meteen keek hij op naar de deur waarvan het geklop vandaan kwam. Dit was niet alledaags. Behoedzaam liep hij naar de deur en opende hij die maar op slecht een kiertje. Genoeg om te zien wie er buiten stond. 'Kagami?'

Kagami duwde vrijwel meteen de deur open en liep naar binnen. 'God damn, weetje hoe moeilijk jouw huis te vinden was!? Het kan me niet schelen wat je zegt, ik slaap vanavond hier!' zei ze koppig en gooide haar tas op de bank.
'Als het anders kon, zat ik hier nu niet, maar de mensen die ik ken, zijn of perv en denken maar aan één ding als ik aan ze vraag of ik bij ze mag slapen, of de mensen hebben een te klein huis, of ze hebben zelf geen onderdak. Dus, toen bleef jij nog over,; zei ze en kwam even op adem. Het waren best wat zinnen, die ze zo achter elkaar riep.
'En aangezien jij toch homo bent, hoef ik me hier niet ongemakkelijk te voelen,' zei ze al wat zachter. Daarna pas kreeg de sfeer die er hing haar om haar keel. Ze werd langzaam iets bleker en begon zich misselijk te voelen.

Tristen wilde zeggen dat ze hier niet welkom was maar sloeg tilt toen ze zei dat hij homo was. 'ik homo?' Hij begon half te lachen half niet wetend hoe hij moest reageren. 'wist je dat jij de eerste bent die zoiets zegt tegen mij?' Hij liep naar haar toe en greep haar tas uit de zetel. Met een vlot gebaar smeet hij die weer uit de deur de gang op. 'ga weg' zei hij nu op een vijandigere toon.

Alsof ze de woorden niet gehoord had pakte ze haar tas weer terug, plofte ze neer op de bank en zette haar voeten op tafel. Luid begon ze te gapen en legde ze haar handen achter haar hoofd, wat ze gebruikte als kussen. 'Geen zorgen, ik zal hier maar één nachtje zijn. Misschien twee. Je zal geen last van me hebben, want ik ben overdag toch weg met de bende,' gaapte ze en keek het huis even rond.

Tristen keek haar zweigend aan. In gedachten vervloekte haar bestaan en verwenste hij haar uit het leven maar natuurlijk zei hij geen enkel woord daarvan luidop. Tegen zijn zin sloeg hij de deur weer dicht. Die wolf was teminste niet bij haar. Hij liep naar de zetel rechtover Kagami en zette zich neer. Met een scherpe blik keek hij haar aan. Als ze hier ging blijven dan zou hij haar geen enkel moment uit het oog verliezen. Hoe vreemd het ook bij haar overkwam.

Kagami opende één van haar ogen half en keek hem droog aan. 'Dude, wat zit je te staren? Is dit nou wat je thuis de hele dag doet? Een beetje staren?' vroeg ze terwijl ze haar mobiel uit haar zak haalde en er spelletjes op begon te spelen.
De sfeer die er hing was zo verkeerd. Hij deed bijna pijn. Maar, hij had de deur nu gesloten, dus ging ze niet weg. Ze ging laten zien dat ze anders was dan een bang klein meisje, dat alles deed wat je van haar vroeg.

Tristen antwoorde niet maar geraakte wel snel verveelt met haar gewoon te zitten aanstaren. Hij leunde naar achter en reikte naast zich naar een willekeurig boek. Vluchtig las hij de tittel en begon te lezen. Het enigste wat er te horen was waren de geluiden van Kagami's spel en de bladen die Tristen omsloeg.

Kagami slaakte een verveelde zucht uit en deed haar mobiel weer weg. 'Ik heb honger...' zei ze waarna ze zich recht stelde en richting de keuken liep. 'Heb je hier ook iets in huis dat ik kan koken of zo!?' riep ze vanuit de keuken en begon alvast in de kastjes te snuffelen.
Ze was gek op koken. Ze kon de gekste en lekkerste dingen op tafel zetten als ze er de tijd voor naam. Maar, meestal bleef het bij pizza en afhaal Chinees, door de feesten die ze vaak gaf.

Tristen stopte abrupt met lezen en volgde haar de keuken in. Hij wilde wat zeggen maar wist helemaal niks. Het was de eerste keer in een heel lange tijd dat hij zoiets levendigs in huis had zoals Kagami. Het was moeilijk om hier in zijn eigen nest weer zijn masker op te zetten maar wat moest hij anders doen? Haar haar plaats aanwijzen. Laten zien wie hier de baas was. tha! Wie weet hoe dat zou eindigen. Nee, gewoon weer die fake vrolijke Tristen weer spelen. Dat moest hij dan maar doen voor de rest van de nacht. Met zijn rug leunde hij tegen 1 van de kasten en kruiste zijn armen wanneer hij weer een glimlach op zijn gezicht wist te toveren. 'nee, momenteel heb ik niet echt veel liggen maarre... ben je een vlees eter?' Of ze bloed dronk ging hij nu niet gaan vragen want dat antwoord was al duidelijk.

Kagami zocht verder in de kastjes terwijl ze even een blik wierp naar hem toe. 'Ik ben een voedsel eter, als het voedsel is eet ik het. Gewoon voedsel, weetje wel? V-O-E-D-S-E-L. Oja, die fake smile van je is ook niet nodig,' zei ze terwijl ze verder zocht.
Mannen hadden haast geen geheimen meer voor haar. Omdat ze er zowat 24 uur mee bezig was, kende ze zowat elk mannelijk brein wel. Van de homo, tot de kille persoon.

Tristen zijn glimlach verdween in een knip. Hier was het echt bijna onmogelijk om niet te laten merken hoe hij zich werkelijk voelde. Woede borrelde in hem op. Met zijn blote vuist sloeg hij in de kast naast hem een diepe deuk. Zijn bloedrode ogen keken haar recht in de ogen aan. 'stop met klagen mens. wees blij dat ik je toe sta hier te overnachten. Als je voedsel wilt ga het dan zelf gaan halen' Ze had een gevoelige snaar van hem aangeraakt. Ze had door Tristen heen kunnen kijken en daarmee wist hij absoluut niet mee om te gaan.

Kagami keek verrast op en zette zuchtend haar handen in haar zij. 'Ten eerste, helpt het niet om je kast in elkaar te beuken. Ten tweede, je liegt alleen maar tegen jezelf door zo "vriendelijk" te glimlachen en ten derde, wees jij maar blij dat je eindelijk wat gezelschap heb. Misschien knapt ze sfeer daar van op. Vind je het gek dat je zo doods en agressief bent,' zei ze waarna ze zich weer omdraaide en verder in de kastjes zocht.

Tristen zweeg meteen. Niet echt begrijpend wat ze net had gezegd. Achter hun kon je het gepiep van een antwoord apparaat horen. "hé, Tristen... um, ik ben het... um, het is weer een lange tijd geleden dat we elkaar hebben gezien... of gehoort. .. uh.. je weet dat ik het nogal druk heb..uh.. jij blijkbaar ook aangezien je weer niet opneemt... Of je staat gewoon weer te luisteren zonder iets te zeggen.... Maarre... ik maak het goed met je,.. ok.? ... Morgen heb ik een uurtje vrij. ... um.. ik bel j" -bieb- Tristen drukte voor zijn vader zijn bericht had kunnen uitspreken op de uitknop. Die mooie praatjes van hem was hij ondertussen wel beu gehoort. Het was bijna altijd het zelfde maar zolang hij geld kwam brengen had hij er geen probleem mee... dacht hij. Hij liep weer terug naar de keuken alsof er niks gebeurd was en haalde wat pakken vlees uit de frigo. Behendig klom hij op het aanrecht en snuffelde hij rond in de bovenste kasten. Hij wist een paar kruiden te vinden en zette ze allemaal naast het vlees. 'groente heb ik nie ligge, pannen liggen daar' Voor hij in zijn kamer verdween wees hij naar de kast waar de pannen lagen. De deur smakte achter hem dicht en het enigste wat over bleef was een doodse stilte.

Kagami luisterde aandachtig naar het gebrabbel dat ingesproken werd. De man klonk nogal onzeker. Een beetje zielig ook. Misschien was het Tristen zijn broer? Oom? Vader? Ze voelde een lichte nieuwsgierigheid op komen, maar liet het gevoel rusten toen ze eindelijk iets had om te eten.
Toen hij verdwenen was, pakte ze een pan, zette ze de kookplaat aan en begon te kokkerellen. De gehele keuken begon zich te vullen met een aangename geur, waar het water je in de mond liep. Tijdens het koken neuriede Kagami zacht een liedje, omdat ze die akelige stilte niet kon verdragen.
Maar toch werd voor haar gevoel de sfeer beter, door de lekkere lucht. Het gaf wat meer gezelligheid. Niet dat de sfeer er meteen gezellig van werd, maar het maakte een hoop goed.

Tristen lag op zijn bed neer en staarde naar het plafond. Niet echt wetend wat te doen met het mens in huis. Het was maar voor 1 nacht, 2 nachten hoogstens. Dat was toch niet erg... jawel, hij ergerde zich aan alles wat ze deed en nu kwam ze ook nog eens zijn eten verzieken. Mensen wilden hun eten altijd koken en daar onodige dingen bij doen. Het was gewoon raar. wat had ze ook alweer gezegd? dat hij blij moest zijn met wat gezeldschap in zijn huis? Alsof dat hij dat kon. Mensen en andere wezens verwachte altijd dat je vriendelijk moest zijn tegen iedereen en alles. Dat je vrolijk en goedaardig moest zijn om er bij te horen. Maar dat lag hem gewoon niet. Zijn ware aard was sadistisch, verlangend naar macht en heerschappij. Mensen dwingen te doen wat hij zei. Mensen moorden die hem niet opvolgde. Angst zaaien waardoor mensen hem gingen gehoorzamen Ja, dat klonk heerlijk in zijn oren maar afschuwelijk in andermans oren.

Kagami kwam met het dampende vlees de keuken uit gelopen, met een vrolijke glimlach op haar gezicht, maar die verdween weer toen ze zag dat de woonkamer leeg was. 'Hmmm... dat valt tegen,' zei ze zacht tegen zichzelf en plofte neer op de bank, waarna ze bijna letterlijk haar eten begon aan te vallen.
Toen ze na enkele minuten klaar was, ging ze terug naar de keuken om de spullen die ze gebruikt had af te wassen en weer terug te zetten. Wel zo netjes toch? Daarna ging ze terug naar de woonkamer, waar ze op de bank neer plofte en in haar tas zocht naar iets. Uiteindelijk graaide ze er een foto uit. Op de foto stond Kagami zelf, met naast haar haar tweelingzus, Kyoko. Je kon ondanks dat ze bijna twee druppels water leken aardig verschil zien. Kagami stond op de foto met een brede grijns, knipoogde en hield een peace teken met haar ene hand omhoog, terwijl ze met haar andere om de nek van Kyoko zat. Kyoko stond erop met kort haar en een bescheiden glimlachje.
Bai bai, Kyoko... dacht ze en glimlachte naar de foto. Daarna deed ze de foto weer terug in de tas, ging ze op haar gemak op de bank liggen en probeerde ze in slaap te vallen.
Ze deed dat eigenlijk elke avond wel, met de foto. Alsof Kyoko nog leefde in die foto. Het was een goed gevoel wat ze ervan kreeg. Zo kon ze Kyoko nooit vergeten.

Enkele minuten later liep Tristen de woonkamer weer in en trok zijn wenkbrauwen op toen hij Kagami zag te maffen. Zover hij wist diende een zetel niet om in slaap te vallen. 'Kagami... nog wakker?' Vroeg hij terwijl hij naar haar toe kwam gewandelt. Een paar passen bij haar vandaan hurkte hij neer en keek haar aan. Ze zag er uit alsof een klein kind dat blij was gaan slapen na het horen van haar lievingsverhaal.

Kagami deed één van haar ogen open en keek hem droogjes aan. 'Homo perv... Wat kwam jij doen?' zei ze gapend en ging recht zitten, waarna ze zich uitrekte. De botten kon je horen kraken in haar rug en ze wreef de slaap uit haar ogen.
'Je kwam zeker in mijn spullen snuffelen, omdat je stiekem gewoon een pervert bent,' zei ze en wiebelde met haar wenkbrauwen.

Tristen tikte met zijn vinger tegen haar hoofd en stelde zich recht. 'ik ben geen perv en zeker geen homo. Ik kwam je zeggen dat je gerust in de logeer kamer kon slapen. Tenzij je liever in die zetel blijft liggen...'

Kagami wreef over haar voorhoofd en draaide net haar ogen, 'Wat jij wilt, homo,' zei ze met een plagerige ondertoon en ging recht staan. 'Zit er een slot op die deur? Want nu ik weet dat je geen homo bent, voel ik me op slag niet meer veilig,' zei ze en pakte haar tas met spullen.
Misschien was ze wel een beetje gemeen tegen Tristen, maar als hij een echte vent was, zou het wel tegen zoiets moeten kunnen. En bovendien vond ze het gewoon leuk om jongens beetje uit te dagen.

'een code, zoals al de andere deuren hier.' Met een versnelt pasje liep hij haar voorbij en negeerde het feit dat ze hem net een aantal keer homo had genoemd ookal vond hij het irritant. Voor hij tikte hij een code in op een klein schermpje naast de deur. Daarna schoof de deur opzij zodat je naar binnen kon. De enigste deur die je hier open moest strekken was de voordeur al de andere deuren hadden een code nodig als ze op slot waren.

Kagami knikte goedkeuren en glimlachte. 'Uwah, niceeee,' zei ze vrolijk en liep de kamer in. Nog even snel stak ze haar hoofd tussen de deur door en keek ze Tristen droogjes aan, voor de zoveelste keer al deze avond.
'Weetje, als je homo was zou ik je een nacht kus geven, maar helaaaaaas! Slaap ze!' zei ze waarna ze de kamer in dook en de deur liet sluiten.
Vrijwel meteen liet ze zich op het zachte bed vallen en nestelde ze zich in tussen de deken. 'UHHWAA!' riep ze hard, waarna ze zich nog meer in nestelde.