Het penthouse van Tristen

Tristen liep naar haar toe en liet haar hem recht in de ogen aankijken door aan haar haar te snokten. Hij legde zijn hand op haar hals en voelde haar hartslag tekeer gaan. 'dus jij denkt dat mijn waarschuwing verviel als ik sliep?' Zijn stem klonk kill en bedreigent.

Kagami kreunde even pijnlijk toen er aan haar haar getrokken werd en beet kwaad op haar tanden. Woest duwde ze hem naar achter toe, wat verder bij haar vandaan. 'Raak me niet aan! En ja, dat dacht ik eigenlijk wel ja. Het ging mij er ook meer om dat hij gewoon wilde schuilen voor het weer. Dat jij nou harteloos bent, betekend niet dat ik het ben,' siste ze en keek hem vijandig aan.
Haar dierlijke instinken stonden op scherp. Soms was het best handig om die gave te hebben, ook al waren er niet veel beesten in Kaisou.

Tristen grijnsde bij het zien van haar woede. Mensen dachten soms echt dat ze alles beter wisten. Met een snelle beweging stond hij vlak naast haar greep haar met bijde handen haar arm vast en draaide die zodanig om waardoor ze op haar rug zou moeten vallen.

Kagami probeerde zich nog te draaien toen ze voelde dat ze ging vallen, maar het was al te laat. Woede begon zich in haar hoofd te nestelen en uit te barsten, tegelijkertijd. Oké, hij wilde het zo spelen dus? Dan kon hij het toch ook terug krijgen? Ze zou hem wel eens even laten zien waarom ze de leidster van een bende was.
Met een behendige rol kwam ze weer overeind, maar in plaats van op haar voeten, stond ze op haar handen. Haar voeten boog ze naar achteren waarna ze weer gewoon op de grond stond. In die zelfde beweging liet ze haar nagels 5 centimeter langer groeien en haalde ze naar hem uit.

(Ze raakt dus, maar het is aan jou om te beslissen waar ze raakt :E)

Tristen voelde hoe 5 krassen in zijn wang kwamen die meteen een groterde woede opwekte. Behendig stelde zich achter haar en strekte zijn voet die recht op haar knieschrijf af ging. De wonden in zijn wang prikten pijnlijk maar hij moest maar ff op zijn tanden bijten.

Kagami zakte met een pijnlijk getrokken gezicht door haar ene been, maar maakte hier gebruik van door met haar andere been een draaitrap te verkopen. Maar toch, deed haar knie ondragelijk veel pijn. Dat vervloekte motorongeluk ook!
Eigenlijk had ze geen idee waarom ze aan het vechten waren. Het sloeg helemaal nergens op! Toch zeide haar dierlijke instincten haar te vechten en niet eens na te denken over sorry zeggen. Anders zou ze misschien niet overleven.
Best gek eigenlijk. Op zulk soort momenten voelde ze zich net een echt wild beest.

Tristen sprong op en maakte gebruik van zijn snelheid. Hij had nooit gedacht dat mensen zo lastig tegenstanders konden zijn eenmaal ze wat training hadden gehad. Want dat had Kagami duidelijk. Hij hurkte neer en duwde zich met zoveel mogelijk af van de grond waardoor hij met gemak veel snelheid behaalde en achter Kagami stond in slecht een fraktie van een seconde. Behendig pakte hij haar polsen met hand vast en snokte haar tegen de grond. Zelf ging hij gehurkt neer zitten en hing met zijn hoofd boven het hare. 'ik ben harteloos?' een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij beschouwde het als een compliment als iemand dat zei tegen hem. Het voelde heerlijk. Maar toch. Ze mocht niet zo over hem denken. 'heb je eigenlijk wel enig besef wie die man is.. wat hij allemaal heeft gedaan en doet...' Hij liet haar los en sprong een paar meter bij haar vandaan.

Kagami ging recht zitten in de kleermakerszit en keek hem met een scherpe blik aan. Dezelfde blik die een slang je kon geven, als hij zich om je heen wilde wikkelen en al het leven uit je wilde halen. Op het moment voelde ze zich ook zo. Ze werd agressief van zulke types.
'Nee, dat weet ik niet, had ik dat moeten ruiken aan hem dan? Je doet alsof jij alles dat slecht is in het leven heb meegemaakt. Mietje,' siste ze en stelde zich recht en wilde de keuken uit lopen. Ze ging haar spullen pakken en dan zou ze wel op straat slapen of iets dergelijks. Alles beter dan hier blijven.

Tristen lachte en volgde haar de woonkamer in. 'ik heb al veel dingen meegemaakt, indderdaad. Maar je hoort er me toch niet over klagen? Ik weet dat ik niet de enigste ben die verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt. Dat heb ik vaak genoeg gezien.' Een ziekelijk vermaakte glinstering schitterde in zijn ogen. 'je hart is te puur Kagami, je zou zelf je grootste vijand een kop thee in schenken met een glimlach in de hoop dat hij zijn slechte daden achterwege laat en dat hij ze omruilt voor goeie.' Hij schudde zijn hoofd. 'het is nobel maar dwaas...' De wonde in zijn wang verdwenen terwijl hij haar tas uit de logeer kamer pakte. 'ah, zo te zien heb je geluk, de zon komt al op, kun je al meteen een nieuw onderkomen zoeken' Met gemak smeet hij haar zak bij de deur zodat ze die meteen kon meenemen.

Kagami zette haar voet onder de tas en trapte hem omhoog, waarna de tas in de lucht in en ze die met een snelle beweging opving en over haar schouder heen sloeg. 'Je kent me niet. Schijn kan bedriegen, dat zou jij als de beste moeten weten toch?' zei ze kil en gaapte even.
Hoelang had ze geslapen? 2, misschien 3 uurtjes? Ach, het kon haar niet kapot krijgen. Ze had wel eens korter geslapen en had de dag erna de hele dag danslessen geven, zonder één druppeltje zweet.
Een kop thee? Ja, met gif zeker, idioot

Wanneer ze zijn huis uit was gelopen en de deur achter haar dicht ging wreef hij over zijn wang die nog steeds wat maf aanvoelde. 'idioot mens' mompelde hij terwijl hij weer zijn kamer in liep. Ok, hij had niet gedacht dat het zo zou eindigen maar hij had teminste haar uit zijn husi gekregen... ongeveer...