Het penthouse van Tristen

Kagami stond op en keek weer zoals ze bijna altijd keek, met een brede grijns en de ogen dicht geknepen. 'Ach, can't be helped! In elk geval, ik ga naar buiten m'n hoofd even leeg maken,' zei ze waarna ze haar capuchon op deed en haar jack dicht knoopte. Daarna liep ze naar de deur toe.
Ze deed het wel vaker als ze niet kon slapen of te wakker was, even wat tussen de verlaten straatjes door lopen en het hoofd een beetje luchten. Dat voelde altijd zo heerlijk en verfrissend.

'als je buiten iemand ziet staan en vraagt om binnen te komen, laat hem niet binnen. ok?' Hij pakte een briefje en een stilo en schreef de nieuwe code op waarna hij het briefje in haar hand stopte. 'doe voorzichtig' Daarna liep hij zijn slaapkamer in. Tristen was moe dus ging hij gewoon gaan slapen. Hij zou niet wakker blijven speciaal om haar binnen te laten.

Kagami knikte en nam het briefje aan, waarna ze zo snel mogelijk naar buiten toe ging. De woorden "doe voorzichtig " spookte nog even door haar hoofd heen. As if... Dacht ze bij zichzelf toen ze eenmaal buiten was. Ze was nooit voorzichtig buiten, ze haalde altijd rottigheid uit en raakte altijd in de problemen. Maar, daar was ze toch straatmeid voor? Ze leefde voor problemen en problemen leefde door haar.

met zijn armen wijd open liet hij zich op zijn rug neervallen op zijn bed. Even bleef hij zo daar liggen starend naar de muur. Dus zijn pa liep buiten rond en kagami ook? Een grijns kwam op Tristens gezicht terwijl hij zich op zijn zij draaide. Het was te hopen voor haar dat hij al had gegeten deze week.

Kagami deed haar cap wat beter over haar hoofd aangezien het buiten regende en flink koud was. Haar handen stak ze in haar zakken, terwijl ze met een gebogen hoofd over straat liep. Het leek wel alsof de hemel lek was, zo hard als het regende. Als ze uitademde, kon je haar adem zien door de enorme kou.
Er was bijna geen sterveling meer te zien op straat. Er was niks meer dan regen en een paar flikkerende lantarenpalen.

Marcus zocht schuil onder een afdak terwijl hij druk aan het praten was aan de telefoon met een klant. 'zoals ik al eerder zei. Die woorden heb ik nooit gez..' Zijn stem viel stil toen hij een zilverharig meisje het gebouw uit zag lopen. Hij wou haar geur opsnuiven om te zien of ze bij Tristen was geweest maar de regen blokeerde alles.

Kagami keek even op toen ze een blik voelde branden. Even had ze met de persoon die haar aanstaarde oogcontact, maar ongeveer twee seconden later liet ze haar hoofd alweer hangen en stak ze over, zonder uit te kijken. Daarvan was het gevolg ook dat ze bijna aangereden werd door een auto die aan kwam gereden.
Kwaad stapte de man uit en ging voor haar staan. 'KAN JE NIET UITKIJKEN!' riep hij kwaad tegen haar.
Kagami keek nogal droog op en liep hem gewoon voorbij. Met haar schouder gaf ze hem een duw tegen zijn eigen schouder aan, waarna ze gewoon weer verder liep over de stoep.

Marcus keek het meisje na maar ging dan weer volop in gesprek. Als ze terug kwam zou hij haar aanspreken. Dat was zeker.

Kagami slenterde over straten, toen ze wakker geschud werd uit haar gedachten toen ze iets hoorde. In de verte zag ze iemand wegrennen, met net zulk zilver haar als zij en... dezelfde lengte... bijna alles was hetzelfde! 'K-kyoko?' zei ze zacht, waarna ze het op een lopen zette en achter haar aan rende, maar toen ze om de hoek kwam en een steegje in wilde rennen, was ze verdwenen.
'Vreemd...' zei ze zacht tegen zichzelf op nadenkende toon en liep langzaam de steeg in.
Maar, na nog geen twee minuten liep ze al weer terug. De steeg liep dood en ze had haar niet meer gevonden. Ach wat maakte het eigenlijk ook uit, het was waarschijnlijk gewoon haar verbeelding.

Tristen was ondertussen in slaap weten te gerakten. Hij lag zoals gewoonlijk volledig onder zijn deken. De wind gierde langs zijnn raam.

-

Marcus bedacht wat hij het best zou gaan zeggen. Als het meisje idderdaad Tristen kende zou ze gewaarschuwt zijn dat ze niemand binnen mocht laten. Wat zou dan een goed uxcus zijn om toch binnen tegeraken. Lang hoefde hij er niet over na te denken want de juiste zin schoot al meteen in zijn hoofd.

Kagami haalde haar handen even uit haar zakken, waarna ze ze warm probeerde te blijven, terwijl ze terug naar de flat toe liep. Haar hoofd was wel aardig leeg geworden op zich... Ze moest alles even van zich af zetten en hoe kon dat nou beter dan door de regen lopen? Problemen werden haast als vanzelf letterlijk weggespoeld.
Door de regen heen lopen was dan ook iets wat Kagami gek genoeg erg graag deed. De straten werden er rust van en je kon niks meer horen, dan de muziek van de natuur.

Bibberent kruiste Marcus zijn armen terwijl hij geëgert naar de ingang keek. Die zoon van hem werkte op zijn zenuwen. Zijn kleren waren zo langzaam aan helemaal doorweekt en zijn haar kleefde aan zijn gezicht.

Kagqmi liep langs de ingang en kwam dezelfde man als daarnet weer tegen. Moest hij niet naar huis? Zijn kleren waren doorweekt en hij zeg er slecht uit. 'Pardon, mag ik er even langs?' vroeg ze zo beleefd mogelijk, toen ze naar binnen wilde.

'tuurlijk,... um, zou ik even binnen mogen schuilen? ik moet hier blijven staan tot wanneer mijn colega afkomt maar dat is niet echt prettig in deze regen' Het kwam er vriendelijk en lichtjes charmant uit. met armen gekruist stond hij naast haar te bibberen. Het zou nogal harteloos zijn moest ze nee zeggen vlak af in zijn gezicht bedacht hij. Dan herinnerde hij zich weer hoe Tristen dat zo in zijn gezicht had gezegd, Net bij zo'n slecht weer zoals vandaag. Zijn zoon was toch niet harteloos... nee, hij was een openhartige jongen met veel humor en een luisterend oor. Dat was wat hij ooit eens te weten was gekomen van 1 van zijn vriendinnen. Waarom deed hij dan zo anders tegen hem?

Kagami keek de man met een neutrale blik aan. Wat moest ze nu dan doen? Haar verstand schreeuwde nee, maar haar gevoel zei ja. De woorden van Tristen galmde rond in haar hoofd. Als ze nee zou zeggen, zou ze over komen als een harteloos mens, dat alleen maar aan zichzelf dacht. Dat was ze helemaal niet. Maar als ze ja zou zeggen, was ze waarschijnlijk haar slaapplaats kwijt... Harteloos, of slaapplaats...
'Ik kan u niet te lang binnen houden, want het is laat en ik ben ook toe aan mijn rust. Na 20 minuten zal u helaas weer moeten vertrekken,' zei ze terwijl ze naar binnen liep. Eenmaal binnen, tikte ze de code in bij de deur en liep ze naar binnen.

Marcus glimlachte blij. Hij veegde zijn voeten af aan de mat en volgde Kagami naar binnen.

-

Tristen schoot wakker maar sloot meteen weer zijn ogen. Hij had geen zin om op te staan gewoon omdat hij wakker was geworden. Gewoon weer proberen in slaap te vallen was wat hij wou doen maar zou straks waarschijnlijk niet meer kunnen.

Kagami plofte voor de zoveelste keer al vanavond op de bank neer en rekte zich al gapend uit. 'U bent zeker de vader van Tristen? Hij had me gevraagd u niet binnen te laten, dus hierdoor haal ik me wel een hele hoop problemen op de hals,' zei ze op zachte toon. Als ze te hard zou praten, zou ze Tristen straks nog wakker maken.

Marcus wist eerst niet wat te zeggen maar keek toen gewoon even naar de deur van Tristen's kamer. 'ja, mijn naam is trouwens Marcus' Hij kwam naast haar zitten en vouwe zijn handen in elkaar.


Tristen opende half zijn ogen. Die geur.. Vanwaar kende hij die ook alweer... Zijn verstand werkte momenteel niet op volle vermogen. De andere helft sliep nog zou je kunnen zeggen.

Kagami keek hem strak aan vanuit haar ooghoeken. 'Kagami,' zei ze en streek met haar hand door haar natte haren. 'Heeft u enig idee waarom Tristen u zo haat? Volgens mij gebeurt dat namelijk niet zomaar bij een zoon en vader,' zei ze met een kille ondertoon.
Ondertussen nam ze hem goed in zich op. Het leek haar wel zo een type, dat altijd zo druk bezig was met zijn werk en nooit tijd had voor het gezin. Hij deed haar een beetje denken aan haar eigen vader, die ook zelden thuis was. Als dat zo was, kon ze heel goed begrijpen waarom Tristen een hekel had aan die man.

'zou ik eigenlijk eerst eens mogen vragen wat u hier komt doen?' Dit meisje ging te ver. Wie gaf haar het recht zoiets te vragen bij de pas eerste ontmoeting?

-

Met een snok kwam Tristen overeind. Die geur.. 'marcus.' fluisterde hij nijdig. Dat mens had hem binnengelaten! Met alleen een boxershort aan liep hij zijn kamer uit. Echt schaamte voelde hij niet. Zelfs niet in het bijzijn van een meisje. Woedent keek hij Kagami en zijn vader aan.
'Tristen, zou jij je niet moeten aankleden? Of kleed jij je altijd zo wanneer er bezoek is?' Klonk zijn vader heel kalm. Die kalmte maakte Tristen zelf nog kwader maar het enigste wat je kon zien was de haat in zijn ogen.

Bij het zien van Tristen, liet Kagami zich langzaam van de bank af glijden en ging ze er achter zitten, uit zijn zicht. Het was niet omdat hij zo schaars gekleed was, of beter gezegd nog half naakt, maar omdat ze hem toch binnen gelaten had.
O god, I am gonna die right here and right now... Farewel cruel world! dacht ze bij zichzelf. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen. Wat zou hij nu gaan doen? Schreeuwen? Slaan? Haar leeg zuigen als één of andere vrucht, of haar het huis uit kikken?

Marcus draaide zich naar Tristen om en glimlachte schijnheilig. 'komkom Tristen, welke reden heb je nu weer om kwaad op m..' Voor hij zijn zin kon afmaken voelde hij hoe bliksembollen in zijn hals prikten. Ze waren niet groot maar ze maakten kleine sneedjes in zijn nek. Steeds dieper. 'Tristen...' Sereen stelde hij zich recht en voelde hoe zijn bloed over zijn hals droop en zijn kleren in zonk. Om zijn handen verschenen lange bliksemdraden klaar om aan te vallen. 'Marcus, vertrek.' Tristen gaf hem een vijandige blik die Marcus maar al te goed kende. Die blik die waarschuwde dat hij veel dingen wist over hem die niemand mocht weten. De bliksemdraden verdwenen. Daarna ook de bliksembollen om zijn hals. 'er zal denk ik wel nog ergens een hotel open zijn... ' mompelde hij terwijl hij aan zijn hals voelde. Alsof hij zeker wou zijn dat hij niks miste.

Kagami luisterde naar alles wat er gezegd werd en probeerde door het horen van de andere geluiden zich een beetje voor te stellen wat er allemaal precies gebeurde. Het klonk in elk geval niet erg gezellig, dus was het misschien beter als ze hier weg ging, voordat ze tussen een gevecht kwam te zitten.
Stilletjes kroop ze weg uit de woonkamer, de keuken in. Ze kon maar beter niet tussen familie zaken komen, daarvan kwamen alleen maar meer problemen. En ze had er al genoeg in het leven op het moment.

Marcus verliet het huis en eenmaal buiten was hij weer vollop aan het bellen met een colega. Even liep hij zijn kamer terug in en kwam er terug uit met een broek en een ondichtegeritste vest aan. Hij keek in de woonkamer mag zag nergens Kagami. Zou ze misschien slim geweest zijn en het huis net zoals Marcus hebben verlaten? Misschien, maar hij rook nog steeds haar geur. Met nog steeds een kalme pas liep hij richting de keuken maar bleef in de deuropening staan. 'ik stel je 1 vraag.. wat ging er door je hoofd toen je die man binnen liet?' Hij zou er niet veel woorden aan vuil maken. Als ze iets zei wat hem niet bevalde dan zou ze het wel merken en die kans was groot.

Kagami stelde zich recht en staarde naar de grond. 'Jij sliep, hij wilde schuilen, meer niet,' zei ze monotoon. Op het moment voelde ze zich net een klein kind, dat iets fout had gedaan en op haar kop kreeg van haar broer of iets dergelijks. Het was vernederend en gênant. Ook werkte dit behoorlijk op haar zenuwen. Het voelde niet helemaal goed aan.