Het penthouse van Tristen

Droog keek hij hoe ze achter de deur verdween. Ze was echt anders dan normale mensen wezens... Hij schudde zijn hoofd waardoor zijn haar warriger lag dan eerst en liep de woonkamer in om daar vervolgens een boek te lezen. In de keuken was de dienstmeid bezig met het herstellen van de kast met haar krachten. Het duurde niet lang eigenlijk. Tussen het dweilen door tikte ze even met haar knokkels tegen de ingebeukte kast en meteen daarna werd het weer zoals voorheen had uitgezien.

Kagami zat wat naar het plafond te staren. In haar gedachten vloekte ze een aantal lelijke woorden bij elkaar, omdat ze maar niet in slap kon komen. Eigenlijk was dat ook niet zo gek, aangezien ze gewend was bijna elke avond wel feesten te geven, die nog wel eens langer duurde dan tot 2 uur in de ochtend.
Misschien kon ze beneden tv kijken, gewoon zodat ze in slaap kon vallen voor de bui of iets. Ze stond op vanaf haar bed en wilde de kamer uit lopen, maar knalde tegen de deur aan. 'Itai... O crap...' Ze wist die code niet! Waarom had ze dat nou niet gevraagd.

Tristen stopte met lezen zodra hij hoorde dat Kagami tegen de deur was gelopen. ok, was dit mens nu speciaal, dwaas of was er misschien iets mis in haar hoofd? Met een diepe zucht stond hij op en legde het boek opzij onderweg naar de logeer kamer. Vlot tikte hij de code in en keek nutraal naar Kagami. 'je hoofd ziet rood...'

'Mijn hoofd ziet rood en ik zie sterretjes,' zei ze terwijl ze wankel naar de woonkamer toe liep. 'En dat komt omdat ik die code niet wist! Maar, dat doet er niet meer toe, is er ook een tv? I am not sleepy en misschien is er nog een goede horrorfilm of zo. Want ik neem niet aan dat jij al mijn energie zal weten op te maken,' zei ze terwijl ze op de bank neerplofte.

Tristen pakte de afstandbediening die op 1 van de rekke in de kast lag, stapte een aantal passen naar achter en drukte op de aanknop. Planken verplaatsen zich en schoven in elkaar waardoor een scherm zichtbaar werd. Terwijl hij zich neer zette en zijn boek weer nam wierp hij de afstandbediening naar Kagami. Vanuit zijn ooghoeken hield hij haar in de gaten en vroeg zich af of ze het zou vangen of niet.

Met een soepele polsbeweging ving Kagami de afstandsbediening op en begon haar zoektocht, door te gaan zappen. 'Nee... Al gezien... saai...' zei ze tussen het zappen door. Even stopte ze toen er een seks movie te zien was. Opslag werd ze lijkbleek en haar ogen verloren hun glinstering. 'O dude... teveel horror!' en snel zapte ze verder.
Terwijl ze bezig was, vroeg ze zich af of het voor Tristen eigenlijk wel mogelijk was om te lachen. Zou zijn gezicht dan eigenlijk niet barsten?

Weer was het bieb geluid van het antwoord apparaat hoorbaar. 'heeej, ik ben het weer! Goed nieuws, ik heb iemand gevonden die me kan invallen dus dat wil zeggen dat ik thuis ben over een aantal minuten... um, ... wil je deze keer de code niet veranderen zodat ik.. uh.. deze keer wel binnen kan? tot straks' Tristen was meteen uit de zetel gesprongen en had een poging gedaan op de telefoon vast te nemen voor zijn vader had opgehangen. 'verdomme...' fluisterde hij tegen zichzelf.

Kagami keek op van de tv, naar Tristen die een nogal vergeefse manier deed om de telefoon vast te pakken. 'Whoehoe, gezellig, meer bezoek,' zei ze en richtte zich weer op de tv.
Ze begon zich toch wel aardig af te vragen wie dat was. Twee keer bellen op één avond, dus Tristen was belangrijk voor hem, toch? Dat moest dan toch wel? Misschien was hij dan toch homo en was het zijn vriendje!

Tristen liep de deur en opende het luikje waar je een code moest indruken. Met zijn vinger schoot hij een héél klein bliksemstraaltje naar de bedrading waardoor het licht even uit viel, dus ook de tv maar vervolgens weer aan sprong alsof er niks was gebeurd. Hij sloeg het klepje weer dicht tikte een nieuwe code in die hij in zijn hoofd al had onthouden. 'sorry Kagami. die man ontmoet je liever niet'

Kagami keek raar op en klikte de tv uit. Ze stelde zich recht en rekte zich in dezelfde beweging uit. 'Hoe bedoel je? Is het een huurmoordenaar dan? Komt hij net als in I know what you did last summer met een enorme vis haak aan je deur en slaat hij die dwars door je hoofd heen, waardoor je hersens doorboord worden en er een helse pijn ontstaat?'
Het was duidelijk dat ze veel te veel horrorfilms gezien had. Maar, in haar ogen zou het best mogelijk zijn dat die man erop uit was Tristen te vermoorden.
'En...' even stopte ze met praten en werden haar ogen groot van verbazing. 'Zei jij nou net sorry?'

Tristen keek haar verveelt aan. 'mogen kleine meisjes zoals jij eigenlijk wel naar zulke films kijken?' Het feit dat hij sorry had gezegd vond hij niet speciaal genoeg om op te reageren. Wie die man was van de telefoon ontweek hij ook aangezien het haar helemaal niks aanging wat zijn privé leven was. De kans was trouwens groot als zijn vader in gesprek geraakte met Kagami dat hij zou gaan klikke dat Tristen in Keitou was geboren en daar ook tot zijn 12e had gewoont. Wie wist hoe dat dan zou kunnen uitlopen?

Kagami sloeg haar armen over elkaar en draaide verveeld met haar ogen. 'Kleine jongetjes zoals jij mogen toch ook op zichzelf wonen? Dan mag ik ook zeker zulke films kijken. Maar, wie is die dude nou?' vroeg ze ongeduldig en liep naar één van de ramen, waar ze naar buiten keek, naar de andere gebouwen en de schade van de stad.

'niemand belangrijk..' Hij meende wat hij zei. Zijn vader was niet belangrijk voor hem. Stiekem verwenste hij zijn vader en hoopte hij dat hij omkwam in deze oorlog dan hoefde hij zijn eigen handen teminste niet vuil te maken. oja, hij had het allemaal al geplant. Alles was al uitgeschreven en bedacht hoe hij van die onwaardige vampier moest afkomen.

'Oh, dan kan je het toch wel vertellen, als het toch niet belangrijk is, toch?' hield Kagami vol. Ze wilde het nu weten ook. Het persoon klonk zo... triest... Ook aardig onnozel, maar ook best triest, alsof hij niet wist wat hij moest doen. Misschien klinkt het gek, maar Kagami had ergens wel medelijden met hem gekregen en ze kende hem niet eens!

Tristen graaide zijn boek weer terug van de tafel en plofte zich terug in de zetel om vervolgens zijn voeten op de salontafel te plaatsen. 'als je het zo graag wilt weten. het was men pa.' Hij verschoof wat met zijn schouders zoekend hoe hij het beste lag en zocht zijn pagina weer op waar hij was geeindigd.

Kagami plofte zelf ook weer neer op de bank en zette de tv weer aan. Ze zette hem op een muziek programma, waar nogal harde en ruige muziek gespeeld werd. Met een tevreden glimlach ging Kagami op haar gemak liggen, terwijl ze rustig luisterde naar de muziek.
Ze werd vreemd genoeg altijd rustig van zulke harde muziek. En dat wisten de buren helaas maar al te goed.
'Zie je wel, zo moeilijk is het niet om iets te vertellen.'

Hij wierp haar een blik toe na haar woorden maar las dan weer rustig verder. correctie, dat probeerde hij. lichtjes geëgert stelde hij zich recht en liep naar zijn kamer. 'als je me zoekt, ik ben in men kamer' kwam er kalm uit voor hij verdween achter de deur.

Kagami keek hem met opgetrokken wenkbrauwen verbaasd na en draaide haar hoofd daarna weer terug naar de tv. Hij liet zich wel erg snel wegjagen. En dit was nog wel zijn eigen huis? Bij die gedachte grinnikte ze in zichzelf. 'Ghehe, je bent niet zo een bad guy als je zelf denkt en wil,' zei ze zacht tegen zichzelf en luisterde daarna weer verder naar de muziek die gespeeld werd.

Tristen legde zich neer op zijn bed en las rustig verder in zijn boek. Hij probeerde zich zo goed mogelijk te concentreren op het verhaal en niet op het feit dat hij niet kon zeggen wat hij wilde tegen het mens in zijn woonkamer . Nu had ze het idee dat hij gewoon een zuurpruim was en niks meer. Het was teminste iets.

Toen Kagami half in slaap was gevallen, klikte ze de tv uit en bleef op de bank liggen. Ik kan nu naar de kamer toe gaan, maar dan ben ik weer klaar wakker. Maar daar is het tenminste warm en is het bed een stuk zachter. Ach, can't be helped... dacht ze bij zichzelf en deed haar ogen dicht. Dan maar hier slapen, anders was ze na het lopen naar de kamer weer klaarwakker.
Langzaam viel ze uiteindelijk in slaap, maar door de vreselijke sfeer die hier hing, sliep ze onrustig en vielen nachtmerries haar lastig in haar slaap.

Tristen keek op zijn uurwerk en zag dat het al redelijk laat was. Zijn boek was bijna voll uitgelezen maar hij was te moe en niet meer nieuwsgierig genoeg om te weten wat er ging volgen. Met een sprongetje kwam hij uit bed en liep hij zijn kamer uit richting de woonkamer. Daar zag hij hoe Kagamie lag te slapen en zuchte diep. Dat mens was dus toch in de zetel in slapa gevallen. Ahja, zij moest het weten. Hij legde het boek op tafel en dacht er zelfs niet eens aan om een deken of iets dergelijks over haar heen te leggen. Als ze wakker was geweest zou hij hebben nagedacht over hoe hij zou moeten overkomen en hoe hij zich moest gedragen. Nu sliep ze dus hoefde hij geen ackt op te zetten die in dit huis toch niet lukte. Vlak voor hij weer naar zijn kamer toe wilde gaan ging de telefoon weer. 'he, tristen, zou je de deur willen open doen.. je gaat je vader toch niet in de kou laten staan?' Voor zijn vader kon verder beginnen neuten pakte Tristen de telefoon op en klonk abnormaal kalm. Kalmer dan hij zich diep van binnen werkelijk voelde. 'welwel, ouwe. dringd het nog altijd niet door je door dat je hier niet welkom bent.. - tristen! men jongen! haha, ik weet dat je dat niet meent. kom, laat me binnen. - ciao..' was het enigste antwoord dat zijn vader kreeg voor hij de telefoon neer legde. Je kon de telefoon weer horen rinkelen met daarna het bie geluid weer van het antwoordapparaat. 'Tristen, weet je wel niet hoe laat het is? op dit uur is het onmogelijk voor mij om nog een hotelkamer te vinden. toe Tristen laat me binnen'

Terwijl Tristen bezig was met zijn eigen dingen, was Kagami bezig met het verleden, in haar slaap. Ze maakte haar verleden nog een keer mee, maar dan erger. Het meeste werd in een snelle stand verder gespoeld, als bij een dvd, maar bij het ergste stuk, speelde het af op de gewone snelheid, wanneer Kyoko haar tweelingzusje stierf, in haar armen.
Maar, toen ze werkelijk stierf, sprak ze lieve woorden, nu waren het vreselijke woorden, die alles erger maakte.
'Kagami... dit is jouw schuld. Als jij niet bestaan had, had ik nu nog geleefd. Ik veracht jou, jij bent de rede van mijn dood. Ik zal terug komen en ik zal de rollen omdraaien. Ik zal jou worden, een betere jou. En niemand zal je missen,' zei ze op een valse toon, waarna ze oploste als stof en bloed.
Schreeuwend en zwetend schoot Kagami omhoog, klaar wakker. 'KYOKO!' riep ze hard en ademde onregelmatig. Even bleef ze zo zitten, met grote ogen die om zich heen keken, om te zien waar ze was. Na ongeveer 5 seconden zo gezeten te hebben, ging ze gewoon recht zitten, met nog altijd grote ogen van schrik.
Vocht begon op haar arm neer te druppelen. Verbaasd keek Kagami op, om te zien wat het was. Toen pas kwam ze er achter dat ze huilde. Best vreemd, dat ze zelf verbaasd was en het niet eens door had.

Met grote ogen keek Tristen toe hij Kagami uit haar nachtmerrie was ontkwaad. Hij schoot van zijn wijsvinger een bliksemstraaltje af op het antwoordapparaat waardoor de stem van zijn vader meteen was verdwenen en je alleen bijna onhoorbaar geruis hoorde. 'wil je niet zoveel lawaai maken het is irritant.' dat had hij willen zeggen maar inplaats daarvan vroeg hij wie Kyoko was en ging rechtover haar heen zitten. Zijn vraag klonk nieuwsgierig. Wallen waaren zichtbaar maar het leek alsof zijn nieuwsgierigeheid hem weer klaarwakker had weten te maken.

Kagami veegde het vocht uit haar ogen en van haar wangen voordat ze begon te vertellen. Ze wist niet eens waarom ze huilde. Bovendien was ze geen jankert, ze huilde nooit! Nou ja, bijna nooit dan.
'Kyoko was mijn tweelingzusje. Ze is met mijn ouders in een auto ongeluk die door een aanval van de oorlog werd veroorzaakt gestorven. Alleen ik overleefde,' zei ze terwijl ze naar buiten via het raam staarde.
Hoewel het al een aantal maanden geleden gebeurd was, vond ze het nog best moeilijk er zo open over te praten. Maar, de nieuwsgierigheid van Tristen begreep ze wel. Hij liet haar ook hier slapen, dus kon ze hem wel wat vertellen.

'o, sorry...' Hij keek schuldig omdat hij haar iets had laten zeggen wat pijnlijk was. Pijnlijk om er over te praten. Maar in zijn gedachten vroeg hij zich af hoe lang hij dit gejank nog moest aanhoren. Hij snapte niet hoe het kwam dat het er zo vlot uit was gekomen. Op de uitdrukking van haar gezicht was het duidelijk dat ze er liever niet over wilde praatte maar toch had ze het gedaan. Mensen, waarom zaten ze toch zo moeilijk in elkaar?