Het Nieuwjaarsfeest -Opening van Kaisou-

Tristen keek haar recht in de ogen aan en glimlachte suf. Met zijn hand zette hij zich af van de muur en wilde naar haar toe lopen maar stuikte neer. De wond was genezen maar zijn toestand leek steeds et verslechten. Zwak liet hij zijn blik glijden naar Kago die zeer vijandig naar hem keek. Alsof hij hem elk moment wilde bijten. Fijn, nog een wolf die zijn tanden in zijn lijf wilde zetten. Kagami leek hem te vertrouwen. Mooi zo. Wie weet wist hij haar bloed nog wel te drinken voor dat die wolf het door had als hij iets wist te bedenken.

Nariko richtte haar geweer op het achterhoofd van Akina en keek emotieloos naar de planten en wortels die uit de grond leken te komen als paddenstoelen. 'Akina... Wat hebben die pubers hier mee te maken? Moet je niet de beschermers hebben? Die hebben ten slot van rekening de stenen. Deze figuren hebben niks, op angst na,' sprak ze kalm en rustig.
Natuurlijk zou ze Akina nooit neerschieten. Dat was haar missie helemaal niet. Maar het moest zo echt mogelijk lijken, voor iedereen. Zelfs Akina moest het geloven.

Toen Jayden plotseling de schoten hoorden van Nariko begon hij al helemaal te janken, er rolde bange dikke tranen over zijn wangen. ´We all gonna die..Goodbye my world! Goodbye my friends!´ Jayden zakte dramatisch in een. Jup dit was een geweldig moment voor een drama Queen -king- als hij was.

Kagami keek met grote ogen naar Tristen, die op een nogal sullige manier onderuit ging. 'Juist... niet helemaal wat ik in gedachten had toen ik zei dat je even moest gaan liggen, maar oké,' zei ze en haalde haar schouders op.
Even fluisterde ze iets onverstaanbaars in Kago zijn oor. Hij wierp een bezorgde blik op Kagami, maar toen ze hem streng aankeek, sprong hij over de stenen berg heen en verdween.
'Kago gaat even eten zoeken, want ik heb honger,' zei ze waarna haar maag een opstandig geluid begon te maken.

Tristen glimlachte. Dit mens was echt dwaas. Besefte ze dan niet dat ze in gevaar dreigde? ach ja. Het maakte alles dan zo veel gemakkelijker. Hij zette zich recht en legde zijn hand op haar schouder. 'Kagami... ' Met een snok trok hij haar naar zich toe. Hij hield haar in een stevige greep vast. Lichtjes opende hij zijn mond en ontblootte hij zijn scherpe snij tanden. De honger die hij nu voelde gaf hem kracht. Een soort van drang om in leven te blijven zou je het kunnen beschrijven.

(OH LINDA! Wat doe je nu!?
Mwahaha! Het slechte voorbeeld zijn
FOEI!
Oke mensen, doe dit thuis nooit na!)

Kagami bleef gewoon zo staan, op een kalme manier, alsof ze het al zag aankomen of iets dergelijks. Toch, was ze best geschrokken van de plotselinge handeling, maar liet dat in geen enkele weg merken.
'Je bent zeker kapot. Je hebt veel bloed verloren en bent moe van het geestelijke vechten om te blijven leven. Ik snap het wel...' zei ze zachtjes, maar hoorbaar voor Tristen.
Elk ander mens zou haar uitgescholden hebben voor dwaas. Waar ze nu mee bezig was, was tot nu toe wel haar domste daad. Maar, levens redden was iets wat Kagami nou eenmaal graag deed. Ze had genoeg mensen zien lijden en sterven. Ze wilde er verandering in brengen, helpen.

Tristen beet in haar hals en voelde haar warme bloed zijn mond vullen. Haar bloed smaakte heerlijk. Wat hij nu voelde was zalig. Je zou het kunnen vergelijken met iemand die net een lange anfstand had gelopen en eindelijk mocht uitrusten. of iets dergelijks. Maar aan de andere kant voelde het vreemd. Normaal spartelde zijn slachtoffers altijd tegen. Weigerden ze dat hun bloed werd ontnomen. Dit meisje liet het gewoon toe.

Kagami beet hard op haar tanden en zette haar nagels in haar eigen arm. Pijn? Nee, dit was geen pijn meer. Dit ging veer verder dan pijn. Maar, ze hield zich sterk en groot. Ze had zelf gezegd dat het mocht, dus moest ze bereid zijn dit te doorstaan ook.
Het voelde weer precies zoals twee jaar geleden. Toen ze weggelopen van huis. Toen was ze ook aangevallen en letterlijk bijna leeggezogen. Toen spartelde ze tegen. Maar nu, was het anders, ook al voelde dit precies hetzelfde.
Langzaam maar zeker, voelde ze energie uit haar lichaam weg stromen, net als het bloed. Haar lichaam begon aan te voelen als dat van een lappe pop. Ze voelde zich niet meer zo zwak en machteloos sinds Kyoko, haar tweelingzus in haar armen stierf.

Haydo keek naar Jayden die als een soort popje in mekaar zakten en liep er rustig heen, hij had geen enkel idee wie de vrouw was die een geweer tegen het achterhoofd van een andere vrouw hield en het boeide hem op dit moment ook weinig.
"Wat ben je aan het doen?" zijn stem was rustig en hij boog voorover om Jayden te bekijken.
Hij was ongewoon rustig voor de situatie waar hij zich in bevond.

Miyo zetten na lang zoeken het meisje neer bij haar ouders en rende toen weer weg, ze moest veder met die missie ze zorgde alleen maar voor vertraging.

Arisu stond onbewogen te kijken naar Akina en het meisje dat haar bedreigde. In haar ooghoek zag ze Haydo binnenkomen en naar Jayden lopen. Daar was hij dus naar opzoek. Bedacht ze zich. Ze voelde hoe haar zwaarden op haar schouder branden en smeekte om gebruikt te worden, Arisu deed moeite om gewoon stil te staan. Met zwaarden kon je weinig beginnen tegen een vuurwapen en misschien wilde Akina dit zelf wel oplossen.

Jayden keek even op toen hij Haydo zag staan, 'JE HEBT HET OVERLEEFD!' gilde hij uit en drukte Haydo tegen zich aan, eigenlijk meer zichzelf tegen Haydo aan omdat hij Haydo amper een centimeter kon verschuiven. Hij had zelf ook wel door dat hij de situatie steeds raarder maakte.

Christopher keek geïnteresseerd naar de twee personen die ineens binnen stonden. Wat wilden ze, wie waren ze? Christopher snoof, en pakte zijn wapen weer uit zijn riem. 'Ik ben Christopher,' zei hij nog tegen Arisu, en ging iets voor haar staan. Om haar, te beschermen? Het was een gewoonte van Chris, dus erg verassend was het niet. Bovendien moest hij zijn soortgenoten beschermen. Hij hield het wapen nog naar beneden, in afwachting van wat de twee personen zouden doen.

Miyo liep een gebouw binnen en zag er nog 2 soort genoten ze veraderde weer terug naar een mens en keke naar de anderen 2 die daar ook stonden. Miyo vreef even over haar wolven oren zodat die weer verborgen zatten onder haar haar. ze keek naar Christopher, ze had hem nog nooit gezien maar hij kwam haar toch bekend voor.

Arisu keek lichtelijk verbaasd naar de jongen waarvan ze nu wist dat hij Christopher heette toen hij voor haar ging staan. Ze wilde er wat over zeggen, boos worden. Maar ze zei niks, het was wel intressant dat iemand die ze niet kende en hiervoor nog nooit had gezien haar leek te willen helpen. Ze glimlachte even vlug naar hem en vestigde haar aandacht weer op Akina en het onbekende meisje.
Arisu draaide zich om toen ze nog meer voetstappen hoorde. Het meisje van de grot. Het was best wel Ironisch dat een paar uur geleden dit pakhuis verlaten was en het nu een onafgesproken verzamelplaats werd van beide partijen en het leek alsof niemand echt wist wat ie moest doen.

Haydo keek toe hoe Jayden zichzelf aan hem vast plakte en zuchten "Ja tuurlijk...een 120 kilo wegend stuk metaal gaat niet zomaar dood..." hij wist niet helemaal hoe hij op de omhelzing moest reageren en hield zijn handen een stukje in de lucht zodat ze het ventje niet aanraakte.
Zijn ogen gleden door de loods en hij had een beetje het gevoel alsof hij hier alleen Jayden kon vertrouwen..en Haydo wist niet eens wat voor een wezen hij was...

Tristen stopte met drinken en liet haar langzaam los. Bewust zoog hij haar niet helemaal uit. Tenslotte had ze zeg maar haar bloed... een soort van gegeven. Hij mompelde iets wat op een bedanking leek maar zweeg dan meteen. Hij vroeg zich af of hij niet te veel had gedronken. Misschien was zij nu wel de gene die hulp nodig had.

Kagami glimlachte zwakjes en staarde nogal duf voor zich uit. Haar hele lichaam deed pijn en ze voelde zich slapjes. Maar, ze leefde tenminste nog. Hij had haar laten leven en dat betekende genoeg voor haar. Als hij echt zo slecht was, had hij haar wel helemaal leeg gezogen. Of had hij haar net aan laten leven en was hij weg gegaan, haar aan haar lot over gelaten.
Zonder echt na te denken ging ze op de grond liggen, op haar zij. Ze was moe. Ze was moe en had rust nodig, anders zou ze hier straks niet eens weg kunnen.

Akina wierp een strenge en kwade blik op Miyo en Arisu. Wat waren die twee aan het doen? Het was voor hen te hopen dat ze bezig waren met het informatie aftroggelen van die andere groep, anders zouden ze flink in de problemen raken.
Toen ze Nariko achter zich hoorde, draaide ze zich niet eens om. Ze bleef gewoon zo staan, met haar rug naar haar toe. Als ze zich omdraaide, waren de vogels misschien alweer gevlogen.
'Nariko... wat een eer. Heeft Zenzo jou gestuurd om mij tegen te houden? Is het zo een angsthaas? Dacht je werkelijk dat je mij kon stoppen met dat miezerige wapen van je?' vroeg ze met een glimlach op haar gezicht.
Ondertussen grepen meerdere wortels al naar Nariko toe. Misschien was dit wel een geluksdag en gingen ze naar huis met niet één, maar twee stenen.

Haydo voelde een beweging in de grond hoe hij dat deed was een raadsel maar hij voelde het en hij keek naar de twee in het midden van de loods, "Die met dat blauwe haar hoort hier niet of wel...." hij keek Jayden een beetje vragend aan.

Tristen bleef naast haar zitten en staarde kagami aan zonder een greintje emotie op zijn gezicht te bespuren. Ze was anders... Anders dan andere mensen dat stond vast. Daarom dat hij ook bleef dat hij haar in leven liet blijven en er voor zorgde dat het niet veranderde. Maar zodra Kago zou terug komen was hij weg. Wolven. Hatelijke beesten.

Kagami deed haar ogen even dicht. Niet lang, ongeveer voor 5 minuten. Daarna ging ze recht zitten en rekte ze zich weer uit. 'Boesjha, ik ben er weer!' riep ze vrolijk en ging weer staan. Haar energie was weer aangevuld, tenminste voor een groot deel dan. Natuurlijk kon ze niet op volle energie verder gaan, maar ze had altijd al meer energie gehad dan andere.
Alsof er niks gebeurd was ging ze weer zitten en gaf ze Tristen een stoot tegen zijn bovenarm. 'Ghehe, mietje.'

Arisu keek naar Akina die niet al te vrolijk naar haar en Miyo keek. Arisu keek geiriteerd terug, zo makkelijk is het niet om binnen een paar uur informatie te winnen zonder te weten naar wie je moet zoeken en er niet of nauwelijks mensen zijn die je kan vertrouwen. Ze stapte half achter Christopher vandaan om te kijken waar de wortels heen schoten.

Miyo keek naar de blik en keek haar een paar seconde terug aan, ze draaide zich om klaar op terug de stad in te gaan mensen te onder vragen. ze liep met langzaame rustige passen het gebouw uit en keek naar de chaos die zich buiten afspeelde. ze liep naar een groep mensen, "weten jullie een plek waar we kunnen onderduiken?" vroeg ze in paniek aan de mensen, een jongenman keek haar aan en zetten een stap in haar richting. "ja kom maar mee" zei hij en pakte haar han en trok haar mee. een glinstering van overwinning kwam in Miyo’s ogen en ze liep met een paniekerige blik met de jongen mee.

Jayden staarde naar Haydo, hij hing omhelsde die trouwens nog steeds, 'nein,' hij drukte zich nog wat dichter tegen Haydo aan. 'Dat is Akina, en die andere is Nariko,' hij blies zijn wangen op tot het net twee rode tomaten waren. 'Je weet dat toch wel?'