Het Nieuwjaarsfeest -Opening van Kaisou-

Robyn keek droog op naar Kayto. 'Bedankt, dat helpt me echt..' zei ze sarcastisch. Maar misschien had hij gelijk. Dat hoopte ze toch. Ze glimlachte even toen hij haar uitnodigde, en ging naast hem zitten. Ze keek hem wat aan en grijnsde toen. 'Nu weet je wel dat je geen moeite meer voor me moet doen.' zei ze grinnikend, terwijl ze met haar hand naar een halfvol blikje bier op de grond graaide.

Kayto grinnikte even. 'Altijd tot je dienst', zei hij met een wat spottende ondertoon. Het was inderdaad best een tegenvaller dat ze niet op jongens viel, ook al was een lesbie meisje ook best opwindend, dacht hij wat grijnzend bij zichzelf.
'Hmn, helaas', zei hij met een quasi- teleurstellende blik. Toch was hij zeker weten nog niet van plan om op te geven. Hij zag dit wel weer als een nieuwe uitdaging, waardoor hij bijna Kagami vergat.

Zijn gelach stierf weg, na een paar minuten ook zijn glimlach en gleed zijn zicht naar de stad. Als zijn vader wist dat hij op dit soort feestjes rondhing wat zou hij dan zeggen? Zou hij dan eindelijk zich eens als een echte vader gedragen en zijn zoon terecht spreken. Of zou hij zoals gewoonlijk eens wat haastig uit kramen zoals: "we hebben het er nog over" en dan vertrekken naar zijn werk? Een zwakke glimlach verscheen weer op zijn gezicht maar verdween onmiddelijk toen hij iets zag in de verte. Hij baande zich een weg naar de reling en kon zijn ogen niet geloven. Reusachtoge golven kwamen recht op het woongebied afging.

Miyo hoorde met haar wolven oren en ruisend geluid.ze draaide haar oren er naar toe en liep gehaast richting het balkon ze zag dat ze niet de enigen was, en zag een lading groote golven langzaam dichterbij komen. Miyo verborg haar oren ze goed mogelijk en staarde naar het water dat dichterbij kwam.

Robyn grinnikte om Kayto en zag toen alle gezichten zich naar het balkon richtten. Zijzelf had geen zin om te kijken. Ze grijnsde naar Kayto. 'Volgens mij kleed Kagami zich uit ofzo, vermits iedereen naar het balkon kijkt..' ze grinnikte om wat ze zei, en schaamde zich toen weer om haar sukkel-actie van zonet.

Tristen wierp een blik naast hem en zag hoe steeds meer mensen de vloedgolven hadden opgemerkt. Maar waarom bleven ze dan zo verlamd staan? Als die golven hier naar toe kwamen moesten ze zien hogerop te geraken. Hij leunde lichtjes over de reling om naar boven te kijken. Maar echt veel zicht had hij niet aangezien vlak boven hun nog een ander balkon bevond.

Kayto ging wat meer tegen haar aan zitten en zuchtte even. Hij keek rond of hij Sumiko ergens zag, die zoals gewoonlijk bij de tafel met drank stond. Hij lachte even.
Met een ruk ging hij staat toen hij Robyns woorden horen. 'Echt? Waar?!', zei hij terwijl hij wanhopig op zijn tenen ging staan zoekend naar een stukje naakt van Kagami.

Robyn fronsde opnieuw haar wenkbrauw, toen hij zo dicht kwam. Het voelde voor haar alsof ze een jongen was, dus het was vreemd als een andere jongen haar zo aanraakte. Ze dronk nog eens van haar blikje, maar veel hield ze niet binnen toen hij rechtschoot. Ze begon hard te lachen en al het bier spoot uit haar neus. 'Dude, ze is niet naakt!' Zei ze lachend. 'Toch?' zei ze toen toch wat onzeker. Stel je voor dat ze gelijk had. Toen grinnikte ze weer, tot ze een elektrische schok kreeg. 'Shit, korstluiting..' mompelde ze even. Het was gelukkig niet veel bier dat ze gemorst had, dus het zou zo over zijn.

Kayto keek haar even verbaast aan maar keek toen weer schichtig terug. 'Ik zie niets vdomme', mopperde hij. Hij begon wat achterlijk te springen maar zag niets van een naakte Kagami. 'Niets', zei hij teleurstellend.
Verbaast keek hij naar Robyn, en hoe ze kort sluiting maakte. Snel ging hij weer zitten. 'Ben jij ook androïde?', zei hij met ene kleine bewondering in zijn stem.

Hij vloekte kort en baande zich een weg naar binnen. 'he! Tristen! wat ga je doen!!' Klonk het achter hem maar veel aandacht schonk hij er niet aan. Hij duwde mensen uit zijn weg en rende de gang op zoekend naar een lift of trap.Boven op het dak zou hij veiliger zijn bedacht hij. Plus, hij zou een beter zicht hebben op wat er gebeurde. haastig duwde hij een aantal keer op de lift knoppen maar zijn geduld geraakte snel op bij het wachten. Met een iet ste krachtige ruk trok hij de deur open die naar de trappen lijde. De scharnieren waren iets geforceert maar voor de rest hing de deur nog steeds op zijn plaats... ongeveer.

(Liezel, het is het penthouse, dat is de hoogste etage)
Kagami liep naar binnen, haar slaapkamer binnen. God dank was die nog schoon en was niemand daar in geweest. Eigenlijk niet zo gek, aangezien ze de deur opslot gedaan had. Ze had natuurlijk geen zin om in de zooi van een ander te slapen.
Uit haar kamer pakte ze haar riem, waar kogels en haar Eagles zaten. Haar Masume deed ze met de riem over haar schouder, op haar rug. Daarna greep ze nog snel haar zweefboard mee en liep het balkon weer op. Dit had ze al zo vaak gedaan, dus zou het nu ook wel goed gaan.
'Goed! End of the party! Het is beter voor ons allemaal om zo snel mogelijk move te gaan, als we tenminste willen blijven leven,' zei ze en klapte haar board uit.
Het was tijd om hier weg te gaan, in street stijl, zoals zij het altijd noemde.

Ryo kon een lichte teleurgestelde blik niet onderdrukken, toen hij de reactie van Nariko hoorde. Het was niet echt wat hij verwacht had. Verre van zelfs. Toch weigerde hij zichzelf zo snel gewonnen te geven.
'Nariko toch, volgens mij ben je overspannen... Ga toch liggen, ontspan,' zei hij en legde zijn handen op haar schouders, waarna hij haar naar achter toe trok en op de grond duwde.
Als ze tegenstribbelde, had hij wat hij wilde. Ze zou boos worden en dan zou deze avond veranderen van saai naar vermakelijk. Als ze niks zou doen... ach, dan had hij tenminste iets te drinken. Hij had voor bijna een week al niks meer gehad en had wel weer behoefte aan iets vers...

Miyo keek nog heel even naar het water en liep toen een stukje naar achter en rende naar het balkon en sprong ervan af, ze pakte razend snel een zweep van om haar middel vandaan en sloeg die tegen een ander gebouw, het werkte als een slinger als ze boven was in het dooie ppunt maakte ze hem los en sloeg ze hem verder zo kwam ze weg.

Nariko keek hem emotieloos aan en drukte haar swordgun tegen zijn borst aan. 'Terwijl jij hier je tijd zit te verspillen met je domme gelul, gaat straks de helft van Kaisou ten onder,' zei ze monotoon, terwijl ze hem van zich af duwde en recht ging staan.
De golven werden steeds duidelijker te zien, omdat ze steeds dichterbij kwamen. Maar, het waren geen natuurlijke golven. Ze werden door iets of iemand gemaakt. Het was een aanval, ze wist het zeker. Een aanval van Keitou afkomstig. Zou ze blij moeten zijn hierom? De aanval was toch overduidelijk? Of, hadden ze misschien nog iets achter de hand?
'Dyvon...' zei ze zacht. Die golven herkende ze nu, nu ze zo dichtbij waren. Ze waren van Dyvon, één van de zoekers van het Leven van Keitou.

(=,= wat ben ik to weer slim bezig x,x)
Tristen zag hoe de andere vertrokken dus besloot maar net het zelfste te doen. Hier zo rap mogelijk vertrekken. Vlot ging hij op de reling staan en sprong hij zonder te aarzelen van het balkon. Mensen gingen over de reling gaan kijken om te zien hoe hard hij zou vallen maar tot hun verbazing was hij nergens meer te bespuren.

Ryo stelde zich recht en volgde de blik van Nariko, weer met een teleurgestelde blik. 'Misschien word het dan toch nog een leuke avond. En hoe meer dode, hoe meer voer,' zei hij grinnikend en likte bij de gedachte zijn lippen af.
Vechten, drinken, meer doden, dat was nou zijn idee van een perfecte avond. En, misschien ook nog wat mooie vrouwen erbij... Dat zou natuurlijk helemaal geweldig zijn, maar die waren schaars en moeilijk te vinden de laatste tijd.

Nariko draaide zich met haar rug naar de golven toe en liep naar de rand van het dak toe. 'Ga Zenzo halen. Dit kan nogal uit de hand gaan lopen. Ik heb een slecht voorgevoel hierover. En voordat je weer gaat zeuren waarom jij Zenzo moet halen, ik ben serieuzer in gevechten als dit. Als het andersom ging, gingen er alleen maar meer mensen dood,' zei ze haastig en voordat hij er wat tegenin kon brengen, sprong ze van het dak af, naar beneden.
Omdat de flat schuin naar beneden toe liep, gleed ze over de ramen heen, alsof het een enorme glijbaan was. Ongeveer toen ze een paar meter bij de grond verwijderd was, sprong ze en lande ze netjes op haar voeten.

Kagami keek de personen die hun eigen uitgang hadden gevonden na en richtte zich weer op haar eigen uitgang. De lift was natuurlijk ook een optie, maar ze had geen zin in getrek en geduw. Bovendien vond ze deze uitgang veel leuker en het was een soort van uitdaging. En uitdagingen ging ze nooit uit de weg.
'Oi, Oboro, Kenta, Azzuën, Airic, ik zie jullie straks denk ik wel beneden!' riep ze nog. Daarna drukte ze op een paar knopjes op haar board, gooide hem naar beneden en sprong er nog geen seconden later achteraan. Met haar voeten lande ze op het board, dat zich als een soort magneet aan het gebouw vast trok.
'BOEJAA!!' riep ze terwijl ze van het gebouw af suisde. Ongeveer toen ze 5 meter bij de grond verwijderd was, sprong ze van haar board af. Tenminste, dat was wat ze van plan was, maar haar voeten kwamen er niet van los, waardoor ze hard op de grond viel.
'Itai...' zei ze toen ze tot stilstand was gekomen. Pijnlijk wreef ze over haar hoofd. Dat ging een flinke bult worden morgen en, misschien had ze een gekneusde rib of iets. Zo voelde het tenminste wel aan.
'Ach ja, geen gijn zonder pijn.'

Ryo keek stom verbaasd Nariko na. ZIJ commandeerde HEM? Wie dacht ze wel niet wie ze was? Ze was niks, niets meer dan een mens, een pion in zijn ogen. Dus zij had het recht niet om hem te vertellen wat te doen. Hij besloot zelf wel wat hij deed. En waarom Zenzo halen? Hij wilde zelf ook wat plezier beleven.
Net als Nariko sprong hij van het dak af, maar dan van de andere kant, waar het dak gewoon verticaal naar beneden liep. Netjes lande hij op zijn voeten en ging hij voor een klein stukje maar door zijn knieën.
Een paar mensen kwamen uit de flat waar de harde muziek nog te horen was. Het zag er best wel comisch uit, hoe al die zwakke wezens probeerde te vluchten. Maar, daar was hij nu niet voor hier. Hij was hier voor actie en bloed. Zoekend keek hij om zich heen, om te kijken of er al vijanden waren. Of beter gezegd, slachtoffers.

Jayden die de hele tijd een beetje om Kagami heen aan het walsen was geweest kreeg eindelijk een beetje door wat er aan de hand was, al meteen won de drama queen in hem het van zijn gezonde verstand. Al meteen begon hij in paniek rondjes te rennen en te brullen\lullen\gillen. 'OH GOSH WE GONNA DIIEEE!! I CAN SEE THE LIGHT!! OH LORD!' hij maaide wild met zijn armen in de lucht.

Sumiko zag wat er gebeurde en hoorde dat iedereen de flat moest verlaten. Nogal bezopen liep ze richting het balkon en met een sierlijke sprong vloog ze over balkon heen.
Ze lande op een volgend balkon op een paar verdiepingen lager en rende verder over de muur heen en stopte net iets voor de grond waar ze met een salto tot stand kwam op de grijze tegels.
Sumiko gooide haar haren terug naar achter en keek op. Niet veel verder zag ze een lange zwart harige jongen. Haar ogen leken te vergrootte en ze deed bijna moeite haar mond niet open te laten zakken.

Miyo trok de zweep los en lande met bijde voeten op de grond, ze keek naar de mensen die ook al beneden waren en bond de zweep om haar been. ze gooide haar haar goed en keek naar het water, ze keek omhoog en zag de maan langzaam opkomen haar ogen werden groot en haar wolven oren kwamen omhoog. ze bleef nog even naar de maan kijken en keek toen weg, alles leek langzaam te vervagen.

Haydo keek met nog altijd dezelfde rustige uitdrukking uit zijn ogen en zijn fel rode bepantsering kwam terug, zonder geluid te maken sprong hij uit het raam.
Met het luide geluid van brekende tegels lande hij op de grond, door het dikke ijzer was hij veel zwaarder dan normale mensen en dat was aan de deuk in de grond ook wel te zien.
Hij draaide zijn hoofd rustig naar een meisje dat op de grond lag met een board aan haar voeten.
Totaal rustig liep hij naar haar toe "..waarom lig je op de grond?"

Dyvon sprong uit de golven met een bloedvaart en lande op zijn voeten, op één van de geasfalteerde wegen. Bij het neerkomen ging hij door zijn knieën en kwam er een groot gat op de plek waar hij lande. Stukjes asfalt schoten omhoog en barsten werden zichtbaar in de weg.
Langzaam stelde hij zich recht en opende hij zijn ogen. Het eerste wat je op zou vallen als je hem zag, was zijn rode oog. Zo fel en met zo een moordlustige twinkel... Eng gewoon.
Zijn andere oog, blauw als het water waar hij net uit was gesprongen. Kalmer, maar toch had hij ook iets moordlustigs.
De golven die hij had gebruikt als vervoer, verdwenen weer in het grote blauwe water, als sneeuw voor de zon. Meteen daarna vielen zijn ogen op Ryo. Die zwarte warrige haardos was ook onmogelijk om over het hoofd te zien.
'Kijk, daar hebben we Ryo. Doet je nek nog pijn, sinds de laatste keer dat ik hem bijna gebroken heb?' siste hij vals. Je kon zijn praten eigenlijk wel vergelijken met het gesis van een slang. Niet dat hij sliste, maar het was vals, kil en gemeen.

Ryo keek hem met een kille blik aan en kraakte de botten in zijn nek. Woorden hoefde hij niet te gebruiken, zijn blik sprak voor hem. Zijn brandende, uitdagende blik. Het was de bedoeling dat ze Dyvon uitlokte, zodat hij zijn verdediging liet verslappen. Dan kon hij zoeken naar een opening en meteen de eerste en de laatste klap uitdelen.
Onder de mouwen van zijn jas, hield hij zijn tanto's natuurlijk klaar. Klaar om toe te slaan als het zover zou zijn. En dit keer, zou hij niet missen. Dit keer zou de laatste keer zijn voor Dyvon.
Bij die gedachte krulde er een duivelse grijns op Ryo zijn gezicht en ging hij met zijn tong langs zijn tanden. Nu was hij meer de slang. De slang die wachtte, tot zijn prooi in de val zou lopen.