Het Nieuwjaarsfeest -Opening van Kaisou-

"Nee...maar nu wel.." Haydo was juist hierheen gestuurd om te komen leren en in de kleine tijd dat hij er was had hij alweer een enorme lading aan info binnen gekregen hij zou vanacht energy moeten krijgen anders kwam er niks van die info terecht.
"Dus moeten we nu aanvallen ofzo?" hij hield nog steeds zijn armen half in de lucht.

Tristen keek verbaast naar Kagami maar glimlachte dan verlegen terug terwijl hij zijn hand door zijn haar liet glijden. 'ik een mietje? haha, hoe kom je daarbij?' De mannier waarop hij zich gedroeg en sprak kwam charmant over ookal leek hij het zelf niet te beseffen.

'Nou dat lijkt me niet he lekkerding, we zijn level 1 en worden levend gevild als we hun gaan aanvallen,' hij was er wel zeker van dat Haydo sterk was, maar niet zo sterk om die twee daar te gaan aanvallen, dat zou trouwens ook heel sullig staan; ze nu maar in de wilde weg opeens te gaan beschieten.

(Gah Linda nu mag ik hem lekker wel laten staan )

Kagami stelde zich met een ruk overeind en draaide vrolijk een paar rondjes. 'Je was zoooo zielig. Je kon nauwelijks op je pootjes blijven staan! Ik heb nergens last van!' zei ze net op het moment dat ze duizelig werd en op de grond viel. 'Oké... misschien wel iets, maar in elk geval minder dan jij! Een avond danslessen geven kost meer energie, als je het mij vraagt! En o ja, je doet nogal vreemd, weet je zeker dat je je beter voelt?' zei ze en keek hem vragend aan.
Hoe hij zich opeens gedroeg, was best eng. De overgang was zo plots, dat het gewoon eng was.

'ik voel me prima dankzij jou, waarom die vraag? Je kunt het toch zien?' Zijn huidskleur was weer normaal. Hij kon zich nu ook zonder problemen overeind houden en zijn oogkleur was bloed rood zoals die van een gezonde vampier hoorde te zijn. Dus waarom zou hij zich niet beter voelen? Nu ging het te minste al een stuk gemakkelijker om zijn persoonlijkheid te faken.

Haydo knikte "Ok...dan doe ik het niet...weet je wat als je het me zegt dan doe ik het wel..." Hij was gemaakt om te beschermen en had zijn vertrouweling gekozen voor de eerste periode, of hij Jayden ook echt kon vertrouwen...nog niet.
Zijn ogen bleven op de twee gericht wachtend op iets bijzonders, ondertussen sloeg hij alle informatie in zich op.

Alles leek te gebeuren, alles liet ze gebeuren. Haar gedachten hingen bij de jongen die nog altijd voor haar stond en van de een op de andere minuut stond er een gozer achter haar, met een mes op haar keel gedrukt. Zijn tong gaf haar rillingen, die alleen nog maar erger werden toen Ryo aangesneld kwam en haar in zijn armen nam.
Sumiko's ogen stonden groot. Haar lichaam leek defect te zijn, maar een ding wist ze zeker. Ze vond het heerlijk om in zijn armen te liggen, welke reden daar ook voor geweest was. Ze wilde dat ze altijd kon blijven liggen.
Even sloot ze haar ogen, die toen ze weer ogen gingen weer op een andere plek waren. Ergens boven, ze wist niet precies waar. Het enige wat ze voelde was de gure koude wint en het enige wat ze hoorde was de enorme water golf.

Kagami kroop een eind achteruit, tegen de muur aan en keek hem vijandig aan. 'I don't like this... Dude, doe normaal! Eerst ben je zo van "grrr" en nu opeens ben je zo van... "Hi, I am gay!" dit slaat gewoon nergens op!' riep Kagami angstig, terwijl ze zich probeerde recht te stellen. Maar, dat was toch nog best moeilijk. Misschien was ze toch teveel bloed verloren, om alles zelf te kunnen doen.
Maar hulp van hem nu hij zo was? Nee, dan deed ze toch liever alles zelf.

Tristen wierp haar een droge blik toe en begreep niks van wat ze nu oppeens had. Of was het verschil van persoonlijkheid iets te groot? ' wat moet ik doen? Je beginnen uitschelden?' Als het verschil inderdaad groot was kon hij nu niet weer agressief tegen haar gaan reageren bij alles wat ze zei of deed.



(tristen is niet gay !! x,x :'( grrr... >:c xD )

Dyvon keek om zich heen, of hij ergens die twee kon zien. Lijken bleven toch altijd drijven werd er altijd gezegd? Dan kon dit twee dingen betekenen, of het was een leugen, of die twee waren nog steeds in leven. Eigenlijk zou dat laatste hem niet eens zo erg verbazen, aangezien die Ryo altijd misbruik maakte van de steen van tijd.
Het water stroomde langzaam weer weg, terug naar zijn oorspronkelijke plaats waardoor de straten voor een groot gedeelte weer droog waren. Hij moest weer verder, anders liet Akina hem straks niet heel. Hij zou Ryo een andere keer nog wel te grazen gaan nemen, maar nu was niet het juiste moment.
Met de snelheid die hij van nature had, als weerwolf rende hij de straatjes tussen en volgde de geur van Akina, waardoor hij binnen enkele minuten bij het pakhuis aan kwam.

Ryo snoof terwijl hij zijn hoofd iets omhoog wierp. De geur van Dyvon verdween langzaam en trok steeds verder weg. Mooi, want hij had geen tijd om met die klere wolf te vechten. Nariko kon hier straks wel lang komen en als ze zag dat hij Zenzo niet was gaan halen, dan zou hij hangen, waarschijnlijk nog letterlijk ook.
In een flits leken ze weer op de grond te staan. Eenmaal op de grond, zette Ryo Sumiko voorzichtig neer en keek haar charmant aan. 'En, wat mag jouw naam wezen?' vroeg hij terwijl hij met zijn hand charmant een lok van haar haar vast pakte.

Kagami krabbelde overeind en drukte haar twee wijsvingers tegen elkaar. 'Misschien... dat van net leek op een mislukte flirt actie! Je leek even een verlegen klein jongetje. Bijna schattig gewoon. Bijna,' zei ze met een tikje brutaliteit. Ergens wilde ze hem uitdagen, aangezien ze zich verveelde.
En waar zou Kago eigenlijk blijven? Meestal was hij nooit zo lang weg, zeker niet als ze met iemand was die hij niet vertrouwen. Dan was hij wel binnen 10 minuten weer terug. Zou er misschien iets ergs gebeurt zijn? Was hij aangevallen of verdwaalt?

Sumiko voelde hoe haar voeten de grond weer raakte en even moest ze uit kijken dat ze niet flauw viel. Haar wangen waren wat rood en haar ogen stonden dromerig.
Zo snel als ze zijn stem hoorde probeerde ze zich te herstellen, 'S- sumiko', zei ze uit eindelijk toch wat stotterend toen hij aan haar haar zat.

Jayden hoorden opeens een soort zacht gekraak beneden, alsof iemand binnen kwam lopen. Hij liet Haydo los, 'ik zou niet aanvallen,' herhaalde hij nog een keertje, maar letten nu meer op het geluid van beneden. Zou wel een hele grote muis zijn dan. Hij draaide zich weer om naar Akina en Nariko, eigenlijk best droog, zij stonden hier zo maar wat te lullen ter wel die twee druk aan het vechten waren.

Tristen glimlachte uitdagend. 'oja? is me niet opgevallen en waarom zou ik met je flirten? Het is niet omdat je een groot balkon hebt dat daarom iedere jongen aan je voeten wilt liggen' Ondertussen terwijl hij vlot de woorden uit zijn mond liet lopen luisterde hij goed en snoof hij de geur op voor het geval dat iemand hun besloop.

Ryo grijnsde en snoof aan haar haren, om haar geur goed in zich op te kunnen nemen. Ze was dus een vampier... vampier en toch zo doen teven over hem. Vreemd... maar wel interessant. Deze ging hij in leven houden en niet leegzuigen, voor de verandering. Misschien was ze wel anders. Zo een gevoel bij haar had hij in elk geval wel.
Hij deed een stap dichterbij, plaatste zijn arm achter haar rug en trok haar zo dichter naar zich toe, waardoor zijn lippen de hare net niet raakte. Diep keek hij haar aan in de ogen, met een neutrale blik.
'Ben je niet bang, Sumiko? bang voor je eigen leven in deze omstandigheid? Het kan soms iets heel anders zijn dan waar het op lijkt,' fluisterde hij bijna.

Sumiko slikte en staarde hem met grode ogen aan toen hij aan haar haar rook. Het eerste wat bij haar op kwam was dat hij een vampier moest zijn. Maar ze was zo druk bezig geweest om zich zelf een houding te geven dat haar reuk uitgeschakeld was. Nu ze eindelijk een tel kreeg rook ze het pas. Toch veranderde er niet veel. Wat hij ook was hij was geweldig.
Haar adem leek in haar keel te blijven hangen toen Sumiko zijn arm om haar heen voelde. Ze liet zich duwen alsof ze een of andere pop was en bleef hem aan staren.
Bij het praten voelde Sumiko zijn warme adem en rilde. 'Bang.. ', vroeg ze schor. Ze wist niet waar ze bang voor moest zijn, ze was eerder overweldigd door hem.

Kagami haar blik veranderde in een fractie van een seconden, van wantrouwend, naar scherp en strak. Wat zei hij daar nou? De moeheid leek uit haar lichaam weg te stromen, net als het bloed een paar minuten geleden. Ze balde beide vuisten, liep naar hem toe, nam zijn hoofd beet tussen haar arm en bovenlichaam en wreef hard over zijn hoofd met haar knokkels.
'Luister jij, je weet NIKS, ik herhaal, NIKS van mij! En houd je mond over de bouw van mijn lichaam, want dat is MIJN, ik herhaal, MIJN zorg,' riep ze kwaad.

Tristen was geschrokken van haar reactie maar daarna luid in de lach geschoten. Af en toe was er een aw hoorbaar tussen zijn gelach maar dat was dan ook alles. Het was een typische jongens lach. Niet irritant, verwijfd, te vreemd of te zwaar.

Ryo streek met zijn vingertoppen langs haar gezicht en haar nek, terwijl hij haar nog onafgebroken aan keek. 'Ja bang. Wezens van hogere levels en machten... kunnen meedogenloos zijn. En dan laten ze niks van je mooie gezichtje heel,' zei hij waarna hij haar los liet, zich omdraaide en begon te lopen.
Misschien was het beter als dit een andere keer verder zou gaan. Zeker aangezien ze nog steeds onder aanval waren. En hij moest Zenzo ook nog steeds gaan halen. Bij die gedachten zuchtte hij diep en geïrriteerd. Waarom moest de man altijd al het werk doen?

Kagami liet Tristen los, maar gaf hem nog even een harde knal met haar vuist op zijn hoofd. 'Baka! Perv!' riep ze kwaad en ging weer tegen de muur aan zitten, met haar armen over elkaar.
Maar ook al leek ze kwaad, ze had een kant van hem gezien, die hij waarschijnlijk niet zo snel zou laten zien. Misschien was het wel fake, maar het voelde aardig echt aan.
Dus, was hij toch niet zo een bad ass als hij zich voordeed, of wilde zijn?

Sumiko beet op lip en keek van uit haar oog hoek naar zijn hand die opeens wel heel dichtbij was. Het enige wat ze kon doen was huiveren, wachten tot dat haar blik weer los gemaakt zou worden door zijn woorden.
Zijn woorden gaven haar rillingen. Daar had ze niet over na gedacht. Ze waren ten slotte net in een aanval.
Schichtig keek ze rond terwijl Ryo weg liep. Met kleine stapjes liep ze achter hem aan. 'G-ga je nu vechten?', vroeg ze met een wat kleine stem. Sumiko snapte niet wat haar bezielde, ze leek wel bang.. Terwijl ze het meest van dit soort situaties hield.

Tristen kalmeerde van zijn lach bui na de harde knal tegen zijn hoofd. snel wreef hij heen en weer over zijn hoofd als poging om de pijn te verminderen. 'woow, jij bent snel op je teentjes getrapt' zei hij met een zelfvoldane glimlach.

Kayto liep vlak bij het steegje en hoorde Kagami's stem. Niet op een al te lieve manier, kon hij horen. Toch bleef hij kalm en liep rustig naar de richting van haar stem.
Toen het geluid sterker werd versnelde hij iets en kwam bij een hoop stenen waar hij duidelijk de stem vandaan hoorde komen. 'Is hier nog iemand?', vroeg hij bijna zonder enkele emotie.

Kagami wilde reageren op Tristen, maar slikte haar woorden in bij het horen van een stem. Was het een vijand? Nee, de stem klonk bekend... misschien iemand van het feest?
'O-oi! Achter de berg puin!' riep ze voordat ze het eigenlijk zelf goed besefte. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Straks was het toch een vijand en dan wat? Dan zouden ze beide sterven waarschijnlijk...